جنبش خودجوش فراگیر تحریم فعال "انتخابات"

دوستان گرامی

با سلام و با آرزوی سلامتی و خوشوقتی و سپاس از ارسال مطلب از آقای عالی پیام

با سپاس از همۀ هموطنانی (از جمله دلیرانی در داخل ایران که هنوز از اوین بیرون نیامده دوباره با فعالیتهای فرهنگی، به شعار “حفظ نظام از اوجب واجبات است” به هر ترتیبی که میتوانند عصیان میکنند)  که برای برونرفت از وضعیت فعلی، راه رجوع به قدرتهای داخلی را مردود میدانند و راه حل وضعیت وخیم میهن را، تحریم “انتخابات” و رجوع به مردم یافنه اند. و با امید اینکه کسانی که هنوز مردم را به شرکت در “انتخابات”میخوانند، آبروی سیاسی/اجتماعی و سرنوشت ملت و کشور را بیش از این به خطر نیاندازند.

سه دهه تجربۀ نظام ولایت مطلقه و با پروپگاندا و سانسور و خودسانسوری و به دست خود ، محصور شدن در انتخاب بین بد و بدتر، نشان داده است که صرف نظر از اینکه چه کسی برای انتصابات ریاست جمهوری تائید و یا رد صلاحیت شده باشد، این رژیم اصلاح پذیر نیست و شرکت در این رای گیری هم مانند دفعات قبل، انزوای رژیم توسط مردم را مخفی و به رژیم مشروعیت میدهد. با بقای این رژیم همیشه وضعیت نسبت به سابق بدتر و بدتر و بدتر…. شده است.

برای بیش از پیش نمایاندن انزوای رژیم (واقعیتی که آقای بهشتی در نامۀ 22 اسفند 1359  خود به آقای خمینی به آن اعتراف کرد) به افکار عمومی خارج و داخل کشور (از جمله و به خصوص نیروهای سرکوب و عوامل اطلاعاتی) طرح خشونت زدای پیشنهادی را با شما دوستان هم مطرح میکنم. و آن اینکه پیشنهاد شود که در روز انتخابات، مردم در خانه های خود بمانند و نه تنها حوزه های رای گیری بلکه حتی خیابانها را هم خالی بگذارند. 

این میتواند یک شروعی باشد که مانند جنش خودجوش 1388، و با گسترش بیشتری، اینبار نه با شعار “رای من کو” بلکه با شعار “حق من کو” تبدیل به خیزشی فراگیر و خشونت زدا گردد. بعد از عیان کردن انزوای رژیم، روشهای فراوانی را هموطنان باید خود ابتکار کنند و منتظر نباشند که دیگران برایشان تعیین تکلف نمایند و یا حتی به کمکشان بیایند. نافرمانی های مدنی،…. تظاهرات و راهپیمائی ها،…. اعتصابات در وزارتخانه ها و موسسات دولتی،… تشویق به کم کاری و تمرد نیروهای سرکوب و عناصر اطلاعاتی و باز گذاشتن راه برای باز گشتن آنها به آغوش ملت،…. فقط چند نمونه هستند. هر کدام از ما میتوانیم و باید در بهتر شدن سرنوشت خود و کشورمان نقشی داشته باشیم، حتی اگر آن نقش در ظاهر کوچک به نظر بیاید. اگر ما عرصۀ اعمال حق حاکمیت و تعیین سرنوشت را خالی بگذاریم، خلاء را بناگزیر قدرتمداران پر خواهند کرد. با ین انفعال و حاشیه نشینی ما مردم، خلاء بوجود آمده را یا قدرت داخلی موجود پر میکند و حیاتش ادامه پیدا میکند و یا قدرتهائی که برای غصب حاکمیت صف کشیده اند پر خواهند کرد. 

سرنوشت سوریه بسی دردناک است که بیشتر به علت عمومی نشدن خیزش خودجوش مردمی و نیز مراجعه به قدرتهای خارجی بوده است. هر روزی که از ماندن این رژیم بگذرد، خطر افزایش خشونت زیادتر میشود. 

به این مناسبت متن تهیه شده است که در ذیل مشاهده می فرمائید. اگر حتی با قسمتی از آن موافق هستید، برای خروج از انفعال و برای به دست گرفتن حق تعیین سرنوشت خویش، آنرا از آن خود دانسته و بطور وسیع در ای میلهای زنجیره ای و یا هر وسیلۀ دیگری که مناسب میدانید، منتشر بفرمائید. 

با مهر و احترام

علی صدارت