صدارت: راهی برای کمک به عیسی سحرخیز و سایر هم‌وطنان دربندمان

بار دیگر شاهد خشونت‌های این رژیم اصلاح‌ناپذیر در زندان‌ها هستیم. هم‌وطنمان آقای عیسی سحرخیز هم ناگزیر شد برای شنیده شدن اعتراض‌هایش، دست اعتصاب غذا بزند.

رژیمی که هیچ‌گونه تحولی در جهت بهبود وضعیت شهروندان برای او متصور نیست، مجبور است که مدام بحران‌های کوچک و بزرگ بسازد تا به بهانۀ آن بحران‌ها، خشونت و سرکوب را افزایش دهد، چرا که می‌داند که در اقلیت است و منزوی است و پایگاه و مشروعیت مردمی، ندارد. ولی متاسفانه همین رژیم توانسته است که با تحمیل روحیه و روانشناسی یک زندانی سیاسی شکسته شده، مردم را وادار به گرفتار کردن خود در زندان “انتخاب” بین بد و بدتر کند. همان‌طور که در زندان بازجوی بد و بدتر را در مقابل زندانی قرار می‌دهد که زندانی یکی را “انتخاب” کند، در بیرون زندان‌ها هم رژیم ولایت مطلقه، در “رای‌گیری”های دوره‌ای، در مقابل مردم “انتخاب” بین کاندیداهای بد و بدتر را قرار می‌دهد.

زندانی سیاسی، وقتی شکسته می‌شود که زندانبان موفق شود به او تلقین کند و با مغزشویی به تو بباوراند که تنهاست. در آن دقت است که بازجو کنترل روح و روان زندانی را به دست می‌یابد، بر پندار و گفتار و کردار وی، سلطه می‌جوید.

با انتشار هرچه بیشتر وضع و حال هم‌وطنان دربندمان از هر فکر مرامی که باشند، با هر وسیله‌ای که می‌توانیم به آن دست‌رسی داشته باشیم، می‌توانیم اعضای یک پیکر بودن بنی آدم را به وضوح به افکار عمومی بنمایانیم. یادمان باشد که در جنبش خودجوش سال 1388 بعد از تقلب در “انتخابات” ایرانیان زبان‌زد جهانیان شدند و لقب “هر ایرانی، یک خبرنگار” و یا “هر ایرانی، یک رسانه” را گرفتند.

مانند سایر رژیم‌های دیکتاتوری، این رژیم هم وحشی و خشن است. میزان وحشی‌گری‌ها در داخل زندان‌ها و در و در خارج زندان‌های معمولی و یعنی در زندان بزرگتری که وطن‌مان به آن تبدیل شده است، با هم نسبتی مستقیم دارند. هرچه میزان خشونت در داخل زندان‌ها بیشتر باشد، میزان خشونت‌ها در خارج زندان‌ها هم زیادتر می‌شود. هرچه تحمل تجاوز به حقوق انسان‌ها از طرف ما ایرانیانی که در حال حاضر در خارج زندان‌ها هستیم بیشتر باشد، به زندانیان وضعیت بدتری را تحمیل می‌کنند. و هرچه میزان اعتراض‌ها با روش‌های خشونت‌زدا توسط ما ایرانیانی که در حال حاضر در خارج زندان‌ها هستیم بیشتر باشد، اسلحه در دست سرکوب‌گر بی‌اثرتر می‌گردد و در نتیجۀ آن خود ما هم در کاستن جو خشونت در داخل و خارج زندان‌ها اثرگذار و سهیم می‌شویم.

هر کدام از ما با هم‌کاری با چند تن از دوستان و آشنایان معتمد، می‌توانیم در هسته‌های حقوق‌مند مردمی، فعال شویم و از خود بپرسیم که ” نقش من در استقرار و استمرار مردمسالاری” چه بوده است و چه می‌تواند باشد.

کمترین کاری که از دستمان ساخته است، خبررسانی در رابطه با هرگونه تجاوزی، به هر حقی، از حقوق هر فردی، در هر زمانی، و در هر مکانی است. حقوق بشر، همه‌زمانی، همه‌مکانی، و همه کسانی هستند.

بیاد بیاوریم که هرکدام از ما و یا هرکدام از عزیزان ما هم به راحتی می‌توانند به جای ندا آقاسلطان‌ها و عیسی سحرخیزها باشند. خود را به جای آنها تصور کنیم و سپس آن بکنیم که از دیگران انتظار داریم که در زمان گرفتاری و تنهایی ما، آنها برای ما بکنند.