ما مردم ایران از این واقعه چه درسهایی می‌توانیم بگیریم، و چگونه می‌توانیم این واقعه را به فرصتی تبدیل کنیم که خطر اینکه چنین تجاوزاتی به حقوق خود و عزیزانمان انجام گیرد، کمتر شود.
ایرانیان، بخصوص هموطنان حماسه‌سازی که در قسمت‌های مختلف پزشکی، امداد، تشخیص، پیش‌گیری، پرستاری، درمان، و…. هر روز از جان خود مایه می‌گذارند و فداکاری می‌کنند. نشان دادند که خود بهترین بدیل برای تدبیر امور کشور هستند. ایرانیان نشان دادند که به خوبی توانا هستند که این مدیریت موثر و مفید را علی‌رغم کارشکنی‌های رژیم، به بهترین وجه، به اجرا بگذارند. این تدبیر حقوقی امور توسط مردم، از سویی با اعتماد به نفس فردی، و با اعتماد به نفس جمعی و ملی، و از سوی دیگر در کمال بی‌اعتمادی به رژیم ولایت مطلقه، انجام پذیرفته است.
در این زمان هم، وطن‌دوستانی که در راه استقلال و آزادی ایستادگی کرده‌اند، مرتب توسط سلطه‌مداران ریز و درشت، تخریب و سانسور می‌شوند.
از آقای بنی صدر دعوت شده بود در باشگاه ۴۴ سخنرانی کند. این باشگاه که در ۱۹۴۴، در شهر شودو فون سوئیس تأسیس شده است، از صاحبان اندیشه دعوت به سخنرانی می کند. شخصیت های علمی و سیاسی و...
...اما امروز، بیداری از رؤیای شیوه زندگی امریکایی، به بیداری از خواب وحشت می‌ماند: مدت 40 سال است که سطح زندگی اغلب شهروندان امریکا و خارجیانی که در امریکا زندگی می‌کنند، بالا نرفته است. حال آنکه سطح درآمد ثروتمندان بیشتر از دو برابر شده است. برای بسیاری از گروه‌بندیهای اجتماعی، از جمله سفیدها، امید به زندگی در کاهش است. حدود 30 میلیون نفر به مصرف مواد مخدر، از جمله، 10 میلیون به مرگبارترین‌ها معتادند. بیمه‌های اجتماعی عملاً وجود ندارند. شمار فقیران افزایش یافته و سر به 40 میلیون نفر می‌زند. وضعیت محیط زیست فاجعه بار است؛ خانه‌های ثروتمندترین‌ها واقع در مناطق شیک کالیفرنیا را آتش سوزیها که قابل مهار نیستند، ویران کرده‌اند. بیشتر از 30 میلیون امریکایی قابل اخراج از منازل مسکونی هستند زیرا توانایی پرداخت اجاره بها و یا وام خود را ندارند. نظام مالی که بظاهر در پیشرفت است، بطورکامل بر سازوکارهای سوداگری شکننده قراردارد. 63 شهر از 75 شهر که بزرگ‌ترین شهرهای امریکا هستند، دیگر حتی نمی‌توانند بهره وامهای خود را بپردازند. بدهی‌های کارگاههای امریکا بالغ بر سه چهارم تولید ناخالص داخلی امریکا است. قرضه خانواده‌ها 15000 میلیارد دلار است و قرضه دولت تا بدانجا افزایش یافته که به تصور نمی‌آید. 31000 پل (یک سوم پلهای امریکا) نیازمند تعمیر هستند و 46000 پل دیگر در معرض فروریختن هستند. نظام آموزش و پرورش گرفتار چنان فاجعه‌ای است که بهترین دانشگاهها به انحصار دانشجویان خارجی درآمده و 45 میلیون از امریکاییانی که وارد این دانشگاهها شده‌اند، زیر بار وامها نمی‌توانند کمر راست کنند. 15 درصد جمعیت بیکارند و بیشتر از 25 درصد جوانانی که از آسیا یا افریقا آمده‌اند، بیکارند. مجلس نمایندگان و مجلس سنا نتوانستند بر سر برنامه حمایت اجتماعی توافق کنند. امری که سبب می‌شود دهها میلیون نفر دیگر بر جمعیت فقیران افزوده گردد. ارزشهای جامعه امریکایی نیز دیگر مورد اعتناء نیستند: فرقه‌گرایی و جماعت گرایی و نژادگرایی جامعه امریکایی را به گروه‌بندی‌ها نفی کننده یکدیگر بدل کرده است. سیاه با سفید و مرد با زن و دموکرات و جمهوری‌خواه بکار نفی یکدیگرند. نظریه‌های هرچه افراطی‌تر در باره توطئه‌گری سخت به رواج هستند؛ فرقه‌ها که در فریفتارترین فضاهای مجازی، چون QAnon (گرو‌های راست افراطی حامی ترامپ که در فضای مجازی، ترامپ را رئیس جمهوری تبلیغ می‌کند که در کار ریشه‌کن کردن فساد نظام است) پدید آمده‌اند، دارند واقعیت پیدا می‌کنند. اینان قرائت دیگری از دنیا را تبلیغ می‌کنند و رویه‌ای کاملاً ضد دموکراتیک در پیش گرفته‌اند و خواهان پامال کردن دشمنان داخلی و خارجی هستند که خود می‌تراشند. یک سوم امریکاییانی که در دهه 1980 بدنیا آمده‌اند، فکر می‌کنند زندگی در دموکراسی اساسی است و بقیه آماده‌اند که از دموکراسی بخاطر دفاع از حق حمل اسلحه و تن ندادن به قواعد حداقل زندگی جمعی، بگذرند...
در واقع قدرتها، با بکارگیری روشهای جنگ روانی که برای شکستن زندانیان در داخل زندان‌های سیاسی توسط شکنجه‌گران اعمال می‌شود، خوب که بنگری، به اشکال و طرق مختلف، توانسته‌اند در خارج از زندان‌ها، در تبدیل انسان‌ها، به فردهای تنها و منزوی در کشورهای مختلف، و در کل جهان، مردم را منفعل نگه دارند و بشریت را به پایان جهان مشترک، نزدیکتر کنند…
در اسنادی که سایت ویکی لیکس اخیرا منتشر کرده، چارلز ناس، کاردار سفارت آمریکا در تهران در گزارشی محرمانه در ۲۶ جولای ۱۹۷۸ (۴ مرداد ۱۳۵۷) نوشته که شایعاتی درباره بیماری محمد رضا شاه پهلوی و یا سوء قصد به او شنیده می شود، اما بیش از ۹۰ درصد آن ها مهمل است. متن کامل گزارش محرمانه ناس به این شرح است:...
جمله «ببینیم درس امروز چیست» برخوردی منفعلانه و کارپذیرانه است. اگر این پرسش را این طور مطرح کنم مسئولیت‌پذیرانه‌تر و مسئول‌تر و فعال‌تر است: فعالانه بیاندیشم و مسئولانه ببینم از وقایع امروز، چه درسهایی را می‌توانم استخراج کنم و بیاموزم؟ درسهایی در جهت پیوسته مردم‌سالارتر شدن، درسهایی در جهت هرچه فراگیرتر کردن و هرچه فعال‌تر کردن جنبش خودجوش ساختن سرنوشت‌های خوب و خوب‌تر. تلاش کنم تا ببینم از اخبار امروز و وقایع دیروز و روزها و سالهای گذشته، چه درسهایی می‌توانم بگیرم؟ بدین ترتیب، در حال عمل کنم، و در آینده زندگی کنم. آنچه که برای خود نمی‌خواهم، برای دیگری و دیگران نخواهم. آنچه که برای خود می‌خواهم، برای دیگری و دیگران بخواهم. حقوق را می‌توانم مخرج مشترک، و پایه و اساس این دو خواست، برای خودم و برای دیگران، بگیرم. بجای عریضه به این و یا آن قدرت طبیعی و ماورائ طبیعی (از جمله چاه جمکران و یا کاخ سفید و یا اتحادیه اروپا و کرملین و پکن و…) نوشتن، و یا دخیل بستن به این و آن امام‌زاده (از جمله به هزاران امام‌زاده ساخت رژیم و یا امام‌زاده‌های ساخت قدرت‌های خارجی مثل ترامپ و نتانیاهو و جانسن و…) خودم چگونه می‌توانم سرنوشت‌های خوب و خوب‌تری را بسازم،… خودم، به سهم خودم، به نوبه خودم، و به اندازه توان خودم، و به سلیقه و توان و هنر و دانش و… خودم.
این مطالب، که طی دوازده جلسه گفتگو، تحت عنوان ’روزها بر رئیس جمهور چگونه می‌گذرد‘ و یا ’کارنامه ریاست جمهور‘ در اختیار شما هموطنان گرامی قرار داده شده، مطالعه و تحقیقی میدانی و بالینی با شناسایی امرهایی است که در برههٌ بسیار مهمی از تاریخ معاصر ایران واقع شده‌اند. به این وقایع، به عنوان امرهایی که به طور مستمر، در تاریخ اتفاق می‌افتند، باید نگریست، که با درس تجربه از تاریخ، از تکرار آن‌ها در حال و آینده پیش‌گیری کنیم، هر کدام از ما به سهم خود و به نوبه خود! گرچه شکل و ظاهر این امور واقع شده، ممکن است با هم متفاوت به نظر برسند، ولی با تحقیق در آن‌ها و با ریشه‌یابی و تحلیل آن‌ها، به وضوح این حقیقت نمایان می‌شود که همگی در باطن یک ریشه را دارا هستند که دینامیسم پویایی‌های قدرت و موازنه قوا در همه نظام‌های سلطه‌گر-سلطه‌بر است.
برای شکنجه،... قتل و کشتار،... خفقان،... سرکوب،... با جنگ روانی باید به مزدوران استبداد باورانده شود که انسان برای دین و عقیده است، و هر کاری در آن راستا، مستحب که هیچ، بلکه واجب است! یکی از درس‌های مهم و حیاتی بازخوانی کارنامه نوشته شده در چهار دهه پیش، این است که برای برپایی و پویایی و پیشبرد مردمسالاری، لازم است که در وژدان عمومی همگانی حداقل لازمی از ما مردم، باور به اینکه دین و مرام برای انسان است و نه برعکس، جا بیفتد.