اینکه رژیم ولایت مطلقه برود و اینکه چه زمانی برود، کاملا در دست خود ما مردم است. هرچه تعداد بیشتری از ما مردم متوجه این وظیفه خود مبنی بر ضرورت مشارکت در ساختن سرنوشت‌های خوب و خوب‌تر، بشویم و به این وظیفه حیاتی خود عمل کنیم، گذار به مردمسالاری، هرچه خشونت‌زداتر، و هرچه زودتر اتفاق خواهد افتاد.
قدرت‌ها در خارج زندان هم، همان روش‌ها و ابزار داخل زندان را بکار میبرند. اینترنت در ایران، همیشه با سرعت‌های پایین محدود می‌شود. در هر هنگامی که اعتراضات و تظاهرات اعتراضی مردم بالا می‌گیرد، رژیم ولایت مطلقه، سرعت اینترنت را بازهم پایین‌تر می‌برد، و یا حتی به حد قطع شدن می‌رساند. دسترسی به خدمات تلفن‌های همراه هم همین سرنوشت را پیدا می‌کند، و چه بسا که حداقل در بعضی مناطق، به طور کلی قطع می‌شود.
برای رهایی از وضعیت فاجعه‌آمیز امروز، باید با اعتماد به نفس فردی، و با اعتماد به نفس ملی، به کمک همدیگر، پشت به قدرت (قدرت خارجی، و قدرت داخلی) و روی به ملت داشته باشیم.
از هنرمندان، نویسندگان، استادان، معلمان، پزشکان، مهندسان، وکلا، دانشجویان و کارگران و فعالین حقوق بشر دعوت می کنم در یک همبستگی پایدار برای دفاع از حقوق بیاری هم بشتابید. مطمئن هستم که استبداد سیاه کنار خواهد رفت و مبارزه به سرانجام مطلوب خواهد رسید و ساختن ایرانی مستقل، آزاد و آباد ممکن خواهد شد.
بعد از گذشت حدود یک هفته‌ای از شنبه ۲۸ خرداد ۱۴۰۰ که روز «انتخابات» یعنی در واقع انتصابات «ریاست جمهوری» بود، گرد و خاک‌ها کم کم فروکش می‌کنند و رسانه‌گران خارجی، و شاهدان عینی، از جمله گزارش‌گران نشریه انقلاب اسلامی در هجرت، شهادت بر گسترده بودن تحریم می‌دهند. ایرانیان در هر فرصتی که یافتند، رفراندم‌هایی را به رژیم تحمیل و به افکار عمومی نمایان کردند. این همه‌پرسی‌ها اشکال مختلفی داشته‌اند، و با ابعاد مختلف خود را به روشنی نمایان کرده‌اند. نوعی از رفراندم در تاریخ ۲۱ آبان ۱۳۹۶ در ساعت ۲۱:۴۸ اتفاق افتاد : زلزله کرمانشاه نوع دیگر آن در رفتارشناسی مردم در دورههای مختلف «انتخابات» بوده است. ولی این آخرین همه‌پرسی طول و عرض و عمق بسیار متقاعد کننده‌تری را به خود گرفت: