فعالیت خودجوش، هسته‌های حقوقمند

[youtube_sc url=http://www.youtube.com/watch?v=PO8hZE8m2fY rel=0 width=600 height=338 showinfo=0 autohide=1]

 

 

می‌بینیم که چشم آز دوختن به این فرد و یا آن گروه سیاسی، جز یاس و فقر و خشونت و خفقان و جنگ و کشتار و…. برای کشورمان چیز دیگری نداشته است. می‌بینیم که چشم نیاز به واردات دموکراسی از خارج، بر سر کشورهای همسایۀ ایران چه گلی زده است.  انتقاد سازنده، همیشه و از همه کس، پسندیده است.  ولی پسندیده‌ترین آنها، انتقاد سازنده از خویش است. گرچه دولتهای خارجی در تاریخ معاصر ما اکثرا نقش داشته‌اند، ولی نمی‌توان مفعولانه، همۀ تقصیرها را به گردن  “شیطان بزرگ”  انداخت و یا تا ابد هر تحلیل سیاسی و ریشه‌یابی حوادث مملکتی را  “کار انگلیسها”  دانست!  گرچه در تاریخ معاصر کشورمان افراد فراوانی را میتوان نام برد که به درجات مختلف، برای سرنوشت فعلی کشورمان مقصر هستند، ولی نمیتوان مفعولانه، همۀ تقصیرها را به گردن این یا آن فرد و یا این یا آن حزب و گروه سیاسی انداخت. باید یک قدم فراتر رویم، هر کداممان از خود بپرسیم که تقصیر من در این وضعیت کنونی چقدر است؟ خود را انتقاد کنیم که در جریان استقرار و استمرار ولایت مطلقۀ فقیه، من به سهم خود، چقدر مقصر بوده‌ام؟  اگر با توجیهاتی از قبیل  “اینها همه جنگ زرگریست”  و یا “سیاست پدر و مادر ندارد”…. در لاک خود فرو رفته‌ایم و به کار و کسب و تحصیل و زندگی…. خود مشغول شده‌ایم و  “کلاه خود را گرفته‌‌ایم که باد نبرد” ، می‌بینیم که برای مشکلی عمومی، راه حلی خصوصی و فردی جسته‌ایم و هر کداممان، دیر یا زود و به انحاء مختلف، تجربه خواهیم کرد که این باد به هیچ کلاهی رحم نمی‌کند و تر و خشک را با هم می‌سوزاند.

اگر پیوسته به خود یادآور شویم که لازمۀ مردمسالاری، اعمال قدرت و مشروعیت از طریق مردم است، انتقاد سازنده و بررسی سازندۀ عملکرد خود را و سعی کردن برای  در صحنه ماندن را و سرنوشت خود را در دست گرفتن را و ایجاد ارتباط با دیگران را از ساده‌ترین و از عملی‌ترین و در دسترس‌ترین راهِ حلها می‌یابیم.