١٣٩٢/٠١/١٦-علی امیر حسینی: مسئولین محترم بخش فارسی بی بی سی
از آنجایی که مرقومات آقا حسن یوسفی اشکوری مندرج در بخش “ناظران می گویند” آن رسانه به تاریخ ٢٠ مارس٢٠١٣ تحت عنوان “ملاحظاتی پیرامون برخی سخنان ابوالحسن بنی صدر” با ایجاد شبهات و سؤالات و ایراد اتهامات توضیحاتی را ضرور می سازد، اینجانب بنابر مسئولیتی که چه در جریان انتخابات اولین دوره ریاست جمهوری بعنوان نماینده آقای بنی صدر در رابطه با انتخابات “بطور اعم” و وزارت کشور “بطور اخص” عهده دار بوده ام و چه بعنوان مشاور رئیس جمهور و بنابر وظیفه ای که در به جریان انداختن و پیگیری شکایات انتخابات مجلس اول و هماهنگی با نهادهای ذیربط جهت رسیدگی به این شکایات را داشته ام، وظیفهٔ خویش میدانم تا بدور از مشاجرات و اغراض مرسوم و معمول و تنها در جهت روشن شدن حقیقت و رفع برخی شبهات ایجاد شده، آنچه را که خود شاهد آن بوده ام جهت ادای دین و روشن شدن فرازهایی سرنوشت ساز از تاریخ معاصر به آگاهی و اطلاع نسل حاضر و نسلهایی که از پی می آیند، برسانم و باشد که بوقت گفتن خاموش نمانم.
خواهشمند است جهت تعهدات و عرف معمول رسانه ای و مسئولیتی که از جهت نشر این مطالب متوجه خود کرده اید، توضیحات ذیل را بدانگونه که شایسته عدالت است به اطلاع مخاطبین خود برسانید.
پیش از ورود به بحث انتخابات اولین دوره مجلس شورای ملی [این مجلس بعد از تشکیل بر خلاف نص صریح اصل ۶۲ قانون اساسی به مجلس شورای اسلامی تغییر یافت.] مقدمتا معروض میدارد که:
۱ ـ آقای ابوالحسن بنی صدر در انتخابات ۵ بهمن ۵۸ از میان ۱۲۴ داوطلب در طی انتخاباتی که مسئولیت اجرایی آن را آقای هاشمی رفسنجانی داشت با اختصاص دادن ۷۶.۴۲ درصد آرا بخود به ریاست جمهوری رسید.
لازم به ذکراست که ستاد انتخاباتی ایشان علیرغم مخالفت شدید اولیه وزارت کشور موفق به کرسی نشاندن حق حضور ناظرین انتخاباتی از جانب یکایک نامزدها درحوزه های انتخاباتی گشت و با بسیج قریب به ۱۶۰۰۰ ناظر انتخاباتی در تامین سلامت انتخابات سهم مهم و بسزا یافت.
طرفه آنکه آقای حسن حبیبی نامزد حزب جمهوری اسلامی با وجود انکه نامزد حزبی بود که بنابر قول دست اندکارانش ضمن اجازه دریافت وجوهات شرعی بعنوان اعانه مالی از آقای خمینی، مسئولیت اجرائی انتخابات را نیر بر عهده داشت، تنها موفق به کسب نزدیک به ۶۰۰۰۰۰ رای گشت. بنابر این قیاس انتخابات با انتخابات آقای احمدی نژاد قیاسی مع الفارق و دور از انصاف است.
۲ ـ هنوز چند هفته ای از انتخاب قاطع آقای بنی صدر و “نه” بزرگ مردم به حزب جمهوری اسلامی نگذشته بود که در تاریخ ۱۴ اسفندماه ۵۸ آقای خمینی برخلاف نص صریح قانون اساسی که نصب رئیس قوه قضائیه و دادستان کل کشور را موکول به نظر مشورتی دیوان عالی کشور کرده بود، آقایان دکتر بهشتی و موسوی اردبیلی را راسا و بدون مشورت با این دیوان و در بی اعتنایی آشکار به تمایل و اراده عمومی که در جریان انتخابات ریاست جمهوری ابراز شده بود، به ریاست دیوان عالی کشور و دادستانی کل کشور منصوب نمود.
در بحث انتخابات اولین مجلس شورای ملی توجه به نکات زیر ضروری بنظر می رسد:
ـ در ۲۸ بهمن ماه ۵۸ یعنی با گذشت اندکی بیش از سه هفته از انتخاب آقای بنی صدر، موسسین حزب جمهوری اسلامی که جملگی عضو شورای انقلاب بودند با آقای خمینی دیدار و موضوع انتخابات آتی مجلس شورای ملی را مورد بحث قرار دادند و بنابر اعلام آقای دکتر بهشتی در همان روز (پس از این ملاقات) آقای خمینی در طی این دیدار “بطور کلی در مورد انتخابات راهنمایی ها و دستورهایی صادر فرمودند” [روزنامه اطلاعات ۲۸ بهمن ۵۸].
اکنون که اظهارات آقای جلال الدین فارسی در کتاب “زوایای تاریک” و آقای هاشمی رفسنجانی در کتاب “عبور از بحران” (نامه مورخه ۲۸ بهمن ۵۸ وی به آقای خمینی) و نقل سفارش ایشان دال بر سعی در برنده شدن انتخابات مجلس توسط این گروه در دسترس عموم است، شاید بهتر بتوان بعنوان به کنه این دستوارت و راهمنمایی های پی برد.
ـ حزب جمهوری اسلامی پیشنهاد دو مرحله ای کردن انتخابات را به شورای انقلاب برد. این پیشنهاد علیرغم مخالفت گسترده سایر احزاب و شخصیتهای سیاسی و شخص رئیس جمهور در تاریخ ۹ اسفند ماه از تصویب شورای انقلاب که اکثریت آن در ید اعضا و همکاران حزب جمهوری اسلامی بود گذشت. با این تمهید، شمار بسیاری از مخالفین که با وجود دستکاریهای فراوان و تخلفات بسیار در دور اول پیروز شده بودند، نتوانستند از صافی انتخابات دور دوم بگذرند و نتیجتا به مجلس راه نیافتند.
ـ دانشجویان خط امام در آستانه انتخابات با دستاویز قرار دادن اسناد بدست آمده از سفارت آمریکا، گزینشی کردن و ترجمه های مخدوش ان اسناد، دخالتی گسترده در جهت حذف شماری از نامزدهای انتخاباتی آغاز کرده و با ان دخالتها موفق به حذف و دستگیری و یا اجبار به اختفای نمایندگانی شدند که علیرغم افشاگریهای ایشان و تقلبات انتخاباتی به مجلس شورای ملی راه یافته بودند. بطور نمونه از آقایان خسرو قشقائی و احمد مدنی می توان بعنوان قربانیان این دخالتها نام برد. باید اضافه کرد که تنها نامزدهای خاصی از امکان دسترسی به رادیو تلویزیون و رسانه های گروهی برخوردار بودند و بقیه از این تسهیلات محروم مانده بودند.
با توجه به زمینه های معروض قابل ذکر است که تدارک انتخابات دور اول مجلس شورای ملی در زمانی آغاز شد که اقای هاشمی رفسنجانی عهده دار سرپرستی وزارت کشور بود. از آنجایی که ادامه سرپرستی ایشان با توجه به اینکه خود و حزب مطبوعش نامزد این انتخابات بودند و از آنجایی که از معاون اداری ایشان آقای سید رضا زواره ای (از اعضای رده بالا و با سابقه حزب زحمتکشان، همراه و همراز اقای حسن آیت و عضو شورای مرکزی حزب جمهوری اسلامی) منقول بود که وی پیشاپیش کلیه فرمانداران و بخشدارانی که مجری انتخابات بودند را به نحوه مطلوب خود نصب یا تغییر داده بود، با کوشش بسیار آقای بنی صدر که علیرغم ریاست جمهوری در شورای انقلاب در اقلیت بود در ۸ اسفند ماه ۵۸ یعنی درست ۱۶ روز به برگزار انتخابات آقای هاشمی جای خود را به آقای مهدوی کنی سپرد.
اقای مهدوی کنی که به شرط برکناری زواره ای عهده دار این سمت شده بود هیچگاه وفای به عهد ننمود و معاونین منصوب آقای هاشمی [سید رضا زواره ای معاون اداری، مصطفی میرسلیم معون سیاسی و اجتماعی، دکتر باقر شایورد معاون عمرانی] در تمام مدت سرپرستی ایشان در سمتهای خود باقی ماندند و انتخابات به مباشرت و تصدی مقامات منصوب آقای هاشمی رفسنجانی در ۲۴ اسفند ماه ۱۳۵۸ انجام گرفت.
قابل ذکر و توجه است که گرچه اجرای جریان انتخابات بعهده معاون سیاسی وزارت کشور بود اما اهمیت و نقش کلیدی معاون اداری ناشی از آن بود که وی عهدار عزل و نصب فرمانداران و بخشدارنی بود که عملا سرنوشت سلامت انتخابات در ید آنان بود، چه در هر حوزه انتخابات بر طبق قانون انتخابات مصوب بهمن ماه ۵۸ هئیت اجرایی متشکل از ۹ نفر( شامل فرماندار و بخشدار محل حوزه بالاترین مقام دادگستری آموزش و پرورش و ثبت احوال و ۵ نفر از معتمدین و روحانیون مبارز و آگاه) عهده دار جریان انتخابات آن حوزه انتخابی بودند و از انجایی که انتخاب ۵ عضو از ۹ عضو این هئیت به عهده فرماندار و یا بخشدار محل حوزه بود عملا وی یدی مبسوط در آن حوزه داشت.
حتی اگر اقای زواره ای مدعی مهره چینی نگشته بود سپردن سرنوشت انتخابات بدست کسی که عضو شورای مرکزی حزب جمهوری بود بدور از انصاف و بیطرفی می بود. عدول آقای کنی از شرط برکناری آقای زواره ای پیشاپیش سرنوشت این انتخابات را رقم زده بود. کم نبودند حوزه هایی که نامزدهایی وزین، مبارز و خوشنام را به بهانه های واهی و گاه بدون ذکر دلیل و تنها به اتکای رای اکثریت این هئیت رد صلاحیت کرده بودند و ایشان را از شرکت در انتخابات محروم نموده بودند، محرومیتی چنان بی پایه که در موارد عدیده ای وزارت کشور جهت دار را هم مجبور به رسیدگی و ابقا بسیاری از نامزدهای تسویه شده نمود.
در چنین حال و هوائی، انتخابات دور اول مجلس در ۲۴ اسفند ماه ۵۸ انجام پذیرفت. شدت دخالتها و دستکاری های حساب شده و از پیش طراحی شده به حدی بود که موجی از شکایات و اعتراضات همه گیر را برانگیخت. آقای داریوش فروهر در اعتراض به تقلبات و تخلفات انتخاباتی به تاریخ ۲۶ اسفند ماه از دولت شورای انقلاب استعفا کرد، ۲۷ اسفند ماه شاهد اعتراضات وسیع شخصیت های سیاسی و احزاب مختلف بود. از ۱۷۳ حوزه از جمع ۲۴۲ حوزه ای که انتخابات در آن انجام گرفته بود سیل شکایات مستند و مستدل به دفتر ریاست جمهوری و وزارت کشور روانه گشت.
با پیگیری آقای بنی صدر شورای انقلاب در ۲۸ اسفند ماه ۵۸ بحث رسیدگی به تخلفات و تقلبات انتخاباتی را در دستور کار خود قرار داد. فرستادگان ویژه ریاست جمهوری به بسیاری از حوزه های شاکی گسیل گشتند به طور نمونه رسیدگی به روند انتخابات تهران و برخی از شهرستانهای استان مرکز را آقای بنی صدر بعهده آقای توانا که از صاحب منصبان خوش نام وزارت کشور و معروف به عدم تمکین از صاحبان قدرت بود، گذاشتند. وی که در آن زمان سمت مشاورت وزارتی آقای کنی را داشت با قبول این ماموریت به کار بررسی حوزه های ارجاعی مشغول شد.
سرانجام شورای انقلاب به تاریخ ۵ فروردین ماه تشکیل یک هیئت ۷ نفره تحقیق و بررسی انتخابات را تصویب و آقایان مصطفی ملکی، دکتر آزاد، سجادی، شمس آل احمد، دکتر اسدی خوشنویسان و مهندس طاهر قزوینی را به عضویت این هیات گمارد. از این جمع آقای اسدی به علت نامزدی همسرش (خانم دستغیب) در انتخابات تهران و همچنین آقایان سجادی و شمس آل احمد استعفا نمودند که استعفای آقای سجادی مورد قبول قرار نگرفت و بعدا هیات ترکیبی جدید یافت.
این هیات بنوبه خود برای رسیدگی تخلفات و شکایات هر حوزه در آن حوزه هیاتی را مرکب از یک قاضی دادگستری استان، یک نماینده از آموزش و پرورش استان و یک نماینده از شورای انقلاب برگزید تا کار رسیدگی را حوزه به حوزه عهده دار شوند و در اولین اطلاعیه خود مهلت تسلیم شکایات را ۱۴ فروردین ۵۹ اعلام کرد.
پس از تشکیل این هیات اعلام شد که مرحله دوم انتخابات به تاخیر افتاده است، آقای مهدوی کنی در ۷ اردیبهشت ۵۹ اظهار داشت: «مسلما ما تا اعلام نظر هیات ۷ نفری، مرحله دوم انتخابات را انجام نخواهیم داد». ادعایی که از جانب ایشان به کرارت تکرار شد، وی همچنین اعلام داشت که تا اعلام نظر قطعی این هیات اعتبارنامه هیچ یک از وکلا حتی وکلایی که از شهرستانها اکثریت آورده اند، صادر نخواهد شد. اما علیرغم این وعده ها به ترتیبی که خواهد آمد دور دوم انتخابات در تاریخ ۱۸ اردیبهت ماه ۵۹ و قبل از اعلام نظر هیات ۷ نفره انجام پذیرفت.
دفتر ریاست جمهوری متعاقب تشکیل این هیات، پرونده شکایت واصله از ۱۷۳ حوزه را به این هیات ارجاع نمود، پس از این، اینجانب در تماس مرتب جهت پیگیری این شکایات با هیات متشکله بودم. در این میان ، آقای توانا کار رسیدگی به حوزه های ارجاعی را به پایان برد و گزارشی مستند به حجم سی و اندی صفحه را تقدیم رئیس جمهور کرد. وی با ذکر شواهد و بینات فراوان مخدوش بودن انتخابات حوزه های مورد رسیدگی را اعلام و بطور نمونه نظر به ابطال قطعی انتخابات تهران و ساوه داده بود.
این گزارش عینا به هیات هفت نفره تسلیم گردید و مورد توجه و استفاده این هیات قرار گرفت. این هیات در طول کار خود موفق به رسیدگی جامع قریب به چهل حوزه انتخاباتی شد که از این تعداد ۱۶ حوزه را تائید و در مورد مابقی، رای به ابطال داد از جمله از حوزه هائی که در معرض ابطال قرار گرفت حوزه تهران بود که این هیات یافته های خود را مطابق با گزارش آقای توانا یافت.
گفتنی است که تقلبات به طرق گوناگونی انجام پذیرفته بودند از این جمله اند:
-ـ ابطال بعضی صندوق ها برای کشاندن انتخابات به دور دوم در حوزه هایی که نامزدهای مخالف حائز اکثریت مطلق آراء شده بودند، نمونه بارز اينگونه تقلبات انتخابات كرمانشاه بودكه با وجود انكه دكتر كريم سنجابى با اكثريت قاطعى در دور اول انتخاب شده بود اما مسئولين اجرايى انتخابات ان حوزه با بكار بردن انواع نيرنگها انتخابات را به دور دوم كشاندند ومانع از ورود وى به مجلس شدند.
- تعویض بعضی صندوق ها برای انتخاب شدن کاندیدای مورد نظر.
- ثبت آرای تقلبی به انحاء مختلف
لازم به ذکر است که وزارت کشور نسبت به نظرات این هیات، سیاست دفع الوقت را پیشه کرده بود، نخستین گزارش این هیات را که حاوی خبر ابطال چند حوزه از بیست و اندی حوزه باطل شده اولیه بود را عملا بایگانی نمود، از آنجایی که یک نسخه از این گزارش برای آقای بنی صدر ارسال شده بود اینجانب مکررا به آقای میر سلیم (معاون وقت سیاسی وزارت کشور و مسئول اجرای انتخابات ) مراجعه کرده و خواستار انتشار این گزارش گشتم اما جواب پیوسته این بود که منتظر اعلام نظر هیات نسبت به کلیه حوزه ها هستیم و تا اتمام کار هیات از انتشار حوزه به حوزه نتایج حوزه هایی که مورد داوری این هیات قرار گرفته اند، خودداری خواهد شد.
تصمیمی که دلالت بر تاخیرحساب شده اعلام نتایج بود و چاره جویی برای یافتن راه گریزی از نظرات این هیات را حکایت می کرد. اینجانب سر انجام پس از کسب اجازه از آقای بنی صدر، اولین اطلاعیه این هیات را که شامل چند حوزه از حوزه های ابطال شده تا آن تاریخ بود را از جانب دفتر ریاست جمهوری به دفتر خبر رادیو و تلوزیون دادم و با فشار زیاد موجب پخش این اطلاعیه شدم در پاسخ به این اقدام، آقای میر سلیم در تاریخ ۲۶ اردیبهشت ماه اعلام کرد ”که تصمیم گرفته شد از این پس نظرات کمیسون از طریق دفتر ریاست جمهوری به اطلاع مردم نرسد و بتدیج نظرات این هیات از طریق وزارت کشور اعلام خواهد شد“. [روزنامه های اطلاعات و کیهان۲۶/۰۲/۵۹] نظرات و نتایجی که هیچگاه از جانب وزارت کشور اعلام نشد ند.
حزب جمهوری اسلامی و رهبرانش در شورای انقلاب به یقین از نظر ابتدایی این هیات که احتمال ابطال بیش از صد و اندی حوزه و از جمله تهران را داده اند، بی اطلاع نبوده خصوصا از امکان ابطال انتخابات تهران بسختی مشوش گشته بودند، بی جهت نبود گه هیات هفت نفره را در نیمه کار زیر فشار قرار دادند تا نظر نهایی خود را ظرف ۵ روز اعلام دارند، ضرب الاجلی که امکان تحققش نبود، چه در طی قریب به سه هفته این هیات تنها موفق به رسیدگی و اعلام نظر قطعی نسبت به قریب چهل حوزه از ۱۷۳ حوزه، مورد اعتراض شده بود، حال چگونه میشد در مورد بیش از ۱۳۳ حوزه باقی مانده ظرف ۵ روز اعلام نظر کند؟
درخواست این هیات دایر بر تمدید مهلت رسیدگی به اعتراضات از جانب شورای انقلاب در غیاب اقای بنی صدر که ان زمان در خوزستان بودند، رد شد. پس از توسل رهبران حزب به اقای خمینی، ایشان در تاریخ ۲۹ ارديبهشت ماه ۵۹
در طی سخنانی در جمع سرپرستان کمیته های انقلاب اسلامی کار بررسی و رسیدگی مسائل ناشی از انتخابات را به مجلس شورای ملی حواله کرد و افزود: “…اگر چنانچه مسائلى داريد، البته بايد رسيدگى بشود و به نظر من تمام اين مسائل در مجلس شوراى اسلامى بايد حل بشود….بحمدالله تعداى كه در مجلس انتخاب شده اند و حسب غالب، اكثريت قاطع، اكثريت اسلامى و متعهد است.” (صحيفه نور، ج ۱۲، ص ۱۰۰).
در پی چنین روندی و عدم تمدید ضرب الاجل رسیدگی توسط شورای انقلاب، هیات هفت نفره مجبور به کناره گیری شد و وزارت کشور هیچگاه (به استثنای چند حوزه ای که در اطلاعیه اولی هیات توسط دفتر ریاست جمهوری انتشار یافت) نتایج مابقی حوزه های رسیدگی شده توسط این هیات را اعلام نکرد و بدین ترتیب مجلس پس از انتخاباتی شبهه دار و مخدوش و تنها به اتکاء تایید اقای خمینی تشکیل شد.
چنین مجلسی طبیعی بود که تاب نمایندگان اقلیت ره یافته بدین مجلس را نیز نیاورد و ۶۵ نماینده فراکسیون اقلیت را که به ریاست مهندس بازرگان تشکیل شده بود تحمل نکند و جملگی را تحت فشار قرار دهد تا تغییر جهت دهند. بسیاری مواجه با پرونده های ساختگی و اسناد باقیمانده از ساواک شدند، بازار تهدید و ارعاب سخت داغ شد بطور مثال اقای شجونی، اقای احمد سلامتیان را با اسلحه در صحن مجلس تهدید به قتل کرد و در این رهگذر هیچ نماینده مخالفی از تهدید و توهین و آزار مصون نماند.
فارغ از جریان پرسوال و مخدوش انتخابات باید قضاوت صلاحیت چنین مجلسی را در امر عزل رئیس جمهور منتخب مردم در حالی که نمایندگان اقلیتش از حداقل امنیت ممکن محروم بوده و مورد ضرب و شتم و ناسزا و تهدید دایم و مستمر سایر همگنان خویش قرار داشتند را به وجدان عمومی واگذاشت. چگونه می توان داعیه اصلاحات داشت و نسبت به چنین انحراف بزگی بی توجه بود و روند انحطاط و رابطه پویایش را با انتخاباتی پر از تزویر و ریا و مخدوش و ناسالم ندید؟
از آنجایی که اقای اشکوری اختلاف اقای بنی صدر با رقیبانش را حول قانون گرایی ندانسته و فارغ از جدال استبداد و آزادی آنرا نزاع قدرت دانسته اند. شاید خالی از فایده نباشد که آنچه را که خود در جریان روزهای پایانی فرماندهی کل قوا و ریاست جمهوری ایشان بواسطه مسئولیت کاری و ارتباط پیوسته با آقای خمینی در جهت انتقال پیامهای فی مابین اقای بنی صدر و ایشان شاهد آن بوده ام را بازگو نمایم تا شاید کمکی باشد به شناخت دقیقتر وقایع تاریخی و حوادثی که در آن ایام گذشته است.
اینجانب در روز ۱۷ خردادماه ۶۰ به دنبال حوادثی که در همدان اتفاق افتاد و همچنین مسائل مربوط به روزنامه انقلاب اسلامی، پیامی از آقای بنی صدر را نزد آقای خمینی بردم، آقای بنی صدر در آن پیام خواستار دخالت ایشان در رفع ناروایهای وارده شده بود با تاکید بر اینکه اگر اقدامی نشود خود ناچار خواهند بود که داوری را نزد مردم ببرند.
آقای خمینی در پاسخ این پیام اظهار داشتند: «آنچه را که می گویم نه یک کلمه کم و نه یک کلمه زیاد به ایشان (آقای بنی صدر) منتقل کنید.»، پاسخ دادم یا لطفا مرقوم فرمایید یا اجازه دهید تا یادداشت کنم تا کلمه ای کم و زیاد نشود، از آنجا که کاغذ همراه نداشتم ایشان پاکتی دادند تا مورد استفاده قرار دهم.
پیام ایشان(نقل به مضمون) چنین بود که:
«این حرفها را دور بیاندازید به ایشان (آقای بنی صدر) بگویید که من به شما علاقه دارم و این کشور نیز پس از من کسی را ندارد، دوست دارم که شما خود را حفظ کنید و در منصب خود باقی باشید به شرط آنکه:
- ۱- کاری به کار قوه قضائیه نداشته باشید، مسئولین این قوه را من نصب کرده ام و شما از روز اول گفته اید که اینها غیر قانونی هستند، چه کار به کار زندانها دارید که دائم می گویید شکنجه و چه و چه می کند؟
- ۲ – به کار مجلس کاری نداشته باشید، مجلس هر چه را تصویب کرد بی چون و چرا بپذیرید، من گفته ام که این مجلس بهترین مجلس دنیا است و شما همه جا می گویید که این مجلس، مجلسی قلابی است.
- ۳ – از گروهک ها تبری بجویید و اعلام قطع ارتباط کنید.
- ۴ – چه کار به کار کمیته ها و پاسداران دارید، به ایشان بگویید در صورت قبول این شروط من دوست دارم که شما حفظ شوید.»
پاسخ عرض کردم که اگرچه رئیس جمهور هماهنگ کننده سه قوه است حتی اگر بتوان گفت شروط اول و دوم موجه اند، چطور می شود که فرمانده کل قوا کاری به کار کمیته ها و پاسداران نداشته باشد، پاسخ دادند که آن قسمت را حذف کنید. معروض افتاد که ایشان ارتباط خاصی با هیچ گروهی ندارند، چطور به حزب جمهوری اسلامی و آقای رجایی تکلیف نمی فرمایید که ارتباطات مرتب و ملاقاتهای هفتگی خود را با سران حزب توده قطع کنند، پاسخ دادند به انها هم تذکر می دهم اما شما پیام مرا به آقای بنی صدر برسانید و پاسخ بیاورید. از آنجایی که آقای بنی صدر آن زمان در کرمانشاه بود و در کار فرماندهی جنگ، این پیام را تلفنی قرائت کردم، آقای بنی صدر فی المجلس جواب ذیل را دیکته کردند تا نزد اقای خمینی ببرم.
اما پیام:
«همراهی من با شما از روزی که با شما همراه شدم به این علت بود که شما را مرد عقیده و عمل می دانستم، من متصدی ریاست جمهوری شدم تا در جهت عقیده ام خدمتگزار مردم و کشور گردم و تمام توانم را در دفاع از ارزشها بگذارم اما معلوم می شود که اشتباه کرده ام شما مرد عقیده و عمل نمی خواهید و به دنبال آلت هستید. عنوان ریاست جمهوری برای من شانی نیست که بخاطر ان از ارزشها و عقایدم بگذرم اگر من قادر به خدمت نباشم هیچ دلبستگی به این عناوین ندارم. اگر دنبال آلت هستید آلت فراوان است، از من چنین انتظاری نداشته باشید، شاه سرنگون نشد تا بساطی بدتر از ان جانشینش شود.»
بلافاصله به جماران بازگشتم و پاسخ آقای بنی صدر را برای ایشان خواندم، آقای خمینی بسیار برآشفت و گفت: «به ایشان بگویید که این حرفها جواب پیام من نشد، من هنوز می گویم که بشرط آنکه شروطم را بپذیرید، دوست دارم که حفظ شوید و برای آینده این مملکت بمانید، این کشور بعد از من کسی را ندارد در ضمن به ایشان بگویید که مرا نشناخته ای؛ اگر من راهی را بروم تا به آخر می روم، بجای این حرفهاجواب من را نسبت به این شروط بگویید.»
این پیام را هم تلفنی برای آقای بنی صدر خواندم ایشان پاسخی قاطعتر از پاسخ قبلی دادند و ابتدا گفتند تا به جماران رفته و جواب ایشان را برسانم بعد بلافاصله تغییر رای دادند و گفتند: «شما دیگر به جماران نروید اگر این پیام را برسانید، ایشان از من قطع امید می کند و شما را بازداشت خواهند کرد، از آقای پسندیده خواهش کنید که ایشان به تهران آمده و قبول زحمت در رساندن این پیام بکنند.»
شرح مرارتهای سفر آقای پسندیده و جزئیات آن از حوصله این نوشته خارج است اما با تسلیم این پیام توسط آقای پسندیده بود که آقای خمینی فرمان عزل ایشان را از فرماندهی کل قوا شبانگاه ۲۰ خرداد ۶۰ صادر و دستور اعلام بلافاصله آنرا داد.
حال سئوالی که پاسخ می طلبد، این است که اگر آقای بنی صدر بدان گونه که ادعا شده است طالب قدرت بوده و هم ماهیت با رقبای سیاسی اش، به حکم عقل می بایست از چنین پیشنهادی سرسری نگذرد. وعده تصدی آینده کشور به کنار، حداقل می بایست تضمین حفظ موقعیت خویش را جدی می گرفت و به شرایط آقای خمینی تمکین می نمود.
نسبت قدرت طلبی و عدم پایبندی به اصول به آقای بنی صدر بفرض هر اشتباه و خطائی که از جانب ایشان سرزده باشد، نسبتی بس ناروا و به دور از انصاف است. آنهم در مورد فردی که به آسانی از همه چیز در مقام پاس داشتن عقیده و اصولش گذشته است و در سراسر دوران تصدی ریاست جمهوری اش از پاسداری آزادی و صیانت وطنش لحظه ای غفلت نداشته است و عمری را برسر آرمان گذاشته است.
چگونه می توان انکار نمود که وی با تمام توان، لحظه ای از پاسداری از ارزشهای انقلاب و آزادی های بدست آمده درصدر انقلاب غافل نماند و در دفاع از تمامیت ارضی این مرز و بوم از هیچ جانفشانی دریغ نکرد و بهای سنگینی در پیکار با استبداد مطلقه و فراگیر داد.
چگونه می توان مخالفت مستمر ایشان با جریان جاری شکنجه و آزار زندانیان، تلاش و کوششی پیوسته برای جلوگیری از ضایع شدن حقوق انسانی، ایستادگی و اعتراض نسبت به تجاوزات آقای خمینی نسبت به قانون اساسی، پیکار بی امان علیه فساد مالی، مخالفت با قرار داد اسارت بار الجزایر و اعلام جرم علیه آقایان رجائی و بهزاد نبوی بمناسبت عقد این قرارداد ایران بر باد داده را نزاع بر سر قدرت نامید؟
چه خوب بود که با پرهیز از برخورد دوگانه، جریان این هر دو انتخابات با یک محک و معیار و به دور از هر گونه حب و بغضی مورد داوری قرار می گرفت، چگونه می توان در جریان یکی نقش آقای خمینی را کلیدی و عامل عمده دانست و در جریان دیگری آنرا چندان بی رنگ و بی تاثیر که از حداقل اشاره ای نیز غفلت کرد و چطور از توجه به این نکته می توان سرباز زد که اقای بنی صدر در پی انتخاباتی که اجرای آنرا مخالفان نه چندان پرهیزکارش تصدی می کردند با اکثریتی قاطع به ریاست جمهوری رسید و در مقابل، مجلس شورای ملی اول در پی انتخاباتی بی شک سئوال برانگیز و پر شبهه به منصه ظهور رسید.
حال چگونه چنین مجلسی را می توان ذیحق در امر عزل ریاست جمهوری دانست که با اکثریتی دندان شکن و با آرایی بالاتر از مجموع کل نمایندگان مجلس ان دوره در طی انتخاباتی بی خدشه عهده دار این سمت شده بود و آنهم در شرایطی که از حداقل امنیت دفاع خویش چه راسا و چه توسط نمایندگان اقلیت پیشاپیش محروم شده بود.
نیکو می بود که به پاس احترام به رای ملتی که برای اولین بار در طول دوران طولانی تاریخ خویش اولین منتخب خود را برگزید، پرده حرمت دریده نمی شد و نویسنده نقد و داوری خویش را به زینت دلایل و برهان می آراستند، بهتر این است که داوری نهایی را به وجدان آگاه و انصاف فطری انسانی واگذاریم و قضاوت نهایی را به ملتی بسپاریم که وجدان تاریخی اش کمتر به خطا می رود.
تا چه قبول افتد و چه در نظر آید.
علی امیرحسینی
۱۲ فروردین ۱۳۹۲
–
آدرس لینک در سایت=
https://alisedarat.com/1393/12/03/2192/
❊
و نیز از:
https://www.enghelabe-eslami.com/hadaf/19-didgagha/maghalat/725-2013-04-05-07-53-03.html
❊
و نیز رجوع شود به:
- باز نشر از سایت بی بی سی فارسی
بیشتر از رسانه‌های ملیِ همگانی به‌مثابه شاخه چهارم دولت ❊سایت شخصی علی صدارت❊ کشف کنید
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
بازتاب: صدارت: خیابان مصدق! | علی صدارت