بیانیه همبستگی ملی جمهوریخواهان ایران به مناسبت اول ماه مه، روز جهانی کارگر

 

روز بین المللی همبستگی کارگران و زحمتکشان جهان را به طبقه کارگر ایران شاد باش گفته و یاد کارگران شیکاگو را که در این روز به خاک و خون کشیده شدند گرامی می داریم.

اول ماه مه، روز جهانی کارگر، روز همبستگی کارگران و زحمتکشان در سراسر دنیا علیه ظلم و استبداد و برای رهائی انسان از هر گونه استثمار است. در این روز فراموش ناشدنی همه کارگران جهان، بدون هیچگونه تبعیض، برای برابری انسان و برقراری عدالت و مساوات در یک پیکار متحد نیروی های خود را عليه سرمایه داری جهانی به نمایش گذاشته و جهانیان را به مبارزه و اعتراض علیه فقر، گرسنگی و استثمار نظامهای سرمایه داری فراخوانده و خواستار بر قراری آزادی و صلح در سراسر جهان میشوند. به باور ما هرجا حقوق طبقه کارگر برسمیت شناخته نشود در آنجا آزادی و عدالت ودمکراسی نهادینه نخواهد شد و هیچ مبارزه ای برای رشد و انکشاف جامعه بشری به پیروزی نخواهد رسید.

در اين جهان نابرابر، ایجاد آتش جنگ معلول سیاست تقسیم جهانی ثروت و قدرت توسط امپریالیسم و در راس آن بانک های جهانی و صندوق بین المللی پول و شرکت های بزرگ چند ملیتی است. جنگ هائی ساختگی توسط قدرت های جهانی برای چپاول ثروت مردم ها که به فرار ملیون ها انسان زحمتکش و بی گناه از سر زمینشان و در نتیجه به گسترش فقر، فلاکت، گرسنگی، بیکاری، بیماری می انجامد و باعث کاهش درآمد طبقه کارگر، گرانی قیمت ها، کاهش قدرت خرید، بیکاری در واحد های تولیدی صنعتی و خدماتی شده و زندگی را بر کارگران و مزدبگیران بسیار سخت و طاقت فرسا میکند. امروز سیاست سلطه گری امپریالیسم تحت عنوان، مبارزه با تروریسم و صدور دمکراسی با توسل به تجاوز و اشغال کشورهای عقب نگهداشته شده، به بحران اقتصادی بیش از پیش دامن زده و امنیت بسیاری از کشورهای جهان را به مخاطره انداخته است. دنیا باید بداند که این رفتار ظالمانه سرمایه داری جهانی جنایت علیه طبقه کارگر و بشریت محسوب ميشود.

می بینیم که بورژوازی جهانی برنامه ریاضت اقتصادی و کاهش و به حداقل رساندن دستمزد کارگران را در دستور کار و برنامه خود قرار داده است، که عملا نتایج بوجود آمده از آن به زیان طبقه کارگر تمام می شود؛ این وضعيت در حالی صورت مي گيرد که شكاف بين مردم فقير و ثروتمند در همه جای ایران روز افزون شده و فاصله طبقاتی سهمگينى بر جامعه سايه انداخته است. خوشبختانه در مقابل این سیاست جهانخوار، مردم جهان شاهد تظاهرات و اعتراضات و خیزش های کارگران در برخی از نقاط اروپا علیه این جنایت ها و استثمار و گسترش جنگ هستند. ما به عنوان همبستگى ملى جمهوريخواهان ايران با اين اعتراضات همراه هستيم و از آنها پشتيبانى ميكنيم.

اما در جامعه ما ایران فرایند پايمال كردن حقوق كارگران امريست ريشه دار كه يك روز بايد به نفع آزادی سندیکاهای مستقل، دمکرات و آزاد از بين برود؛ کارگران در حکومت سلطنتی فاقد تشکیلات مستقل کارگرى بودند؛ با اينكه فعالانه در انقلاب شركت كردند و بى ترديد بدون حضور طبقه کارگر ايران هرگز رژیم وابسته به امپریالیسم سرنگون نمیشد، اما كارگران ميهن ما نتوانستند به اهداف و حقوق خود دست یابند. دیدیم كه پس از انقلاب ٥٧ نیروهای ارتجاعی و دولتهای ضد کارگری تازه به قدرت رسیده از درون نظام جمهوری اسلامی توانستند مجددا طبقه زحمتکش را استثمار و سرکوب کنند و آنان را به فقر مطلق بکشانند .

پس از انقلاب پنجاه و هفت اولین مراسم روز کارگر در یک فضای خود جوش انقلابی در تهران و سراسر کشور برگزار شد، که یکی از باشکوه ترین گردهمائی های طبقه کارگر ایران بود، که ملیونها زن و مرد کارگر در این جشن و روز همبستگی با کارگران جهان همصدا شدند. در آن تظاهرات با شکوه، کارگران با شعار های “قانون کار رژیم شاه باید ملغی شود”،”قانون کار با شرکت نمایندگان کارگران باید نوشته شود”، دو روز تعطیلی و چهل ساعت کار در هفته “،”مزد برابر در ازای کار برابر، برای زنان و مردان”، و… در مطالبات کارگران دیده میشد. حاکمیت ضد کارگری ایران پس از انقلاب همواره سعی کرد این روز را از محتوا تهی کند و بجای فراهم کردن آزادى فعالیت سندیکاهای و تشکل های کارگری، تشكيلات دولتى شبه فاشيستى شوراهای اسلامی را بنا نهاد.

دراین شرایط دولت ایران در اختیار هر جناح که باشد مجبور است بخاطر دوام خود به شدید ترین وجه ممکنه مخالفان و بخصوص طبقه کارگر و زحمتکش جامعه را سرکوب کند.

امسال کارگران و زحمتکشان ایران در شرایط بسیار سخت و نگران کننده به استقبال روز جهانی اول ماه مه میروند. در شرائطی که رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی و عقب افتاده ایران همانند هميشه اجازه بر پائی جشن اول ماه مه را نداده و تا این رژیم هست هرگز چنین اجازه ای را نخواهد داد.

طبقه کارگر ایران بیعمل نیست؛ در این شرایط ترور و خفقان، بیکاری، گرانی و با نداشتن هیچگونه امکانات مادی و تشکیلاتی مستقل و آزاد، با سياست هاى جنگ و گريز هم قربانى ميدهد و هم بطور هوشيارانه براى احقاق حقوقش مبارزه ميكند و گام های سنجیده بر می دارد.

كارگران مانند بخش بزرگى از مردم ايران ميدانند كه رژیم جمهوری اسلامی روز به روز، ناچیز اعتبار باقیمانده خود را از دست میدهد و مورد نفرت و تمسخر عمومی قرار میگیرد. رژیم در دامی گرفتار شده که قادر به بیرون آمدن از آن به این سادگی ها نیست. دیدیم که در مذاكرات اتمى سر انجام  در برابر اهداف امپریالیسم سر تعظیم فرود آورد تا از گزند حوادث و رویدادها بطور موقت در امان بماند. اما در آینده نه چندان دور رژیم مجبور خواهد شد با ورود سرمایه های خارجی به ایران و با توافقنامه هائیکه از مردم مخفی کرده است، به قرار دادهای اسارت بار نئولیبرالیسم تن در دهد و بازار ایران را در چنگال سرمایه داری نئولیبرالیستی قرار دهد و قوانین ضد کارگری و ضد بشری آنها را به مردم ایران تحمیل کند. در چنین شرائطی دولت ایران ناچار است برای حفظ حداکثر سود سرمایه داران خارجی به سرکوب طبقه کارگر ايران بپردازد، موج خصوصی سازی را بیشتر دامن بزند واموال عمومی را به حراج گذاشته و نفت، معادن مس، مواد اولیه، گاز، آب، جاده سازی، نیروگاه اتمی و دیگر منابع ملی را به اموال خصوصی مافياى طرفدار خود تبدیل کند تا منافع آن به جیب همدستان سرمایه داری جهانی و شرکتهای امپریالیستی ریخته شود. همينطور این رژیم مجبور است قوانین سازمان تجارت جهانی، صندوق بین المللی پول و بانک جهانی را بر جامعه تحمیل كند. بدين صورت دست خارجی برای چپاول ثروت مردم ایران بيش از هر زمان دیگر گشوده خواهد شد و سیاست ریاضت اقتصادی در ایران هم به اجراء در آمده و همه شرایط برای بهره کشی مردم فراهم تر خواهد شد. در نتیجه تولیدات داخلی نابود و نیروی کار ارزان در خدمت سرمایه داران قرار خواهد گرفت. با این توصیفات سامانه هیئت حاکمه ایران بهم خواهد ریخت و بخشی از سرمایه داری داخلی به دامن امپریالیسم سقوط خواهد کرد و ورشکستگی بر جامعه غالب خواهد شد.

در چنین وضعیتی طبقه كارگر و مردم ايران وظیفه پیدا میکنند، از يك سوى نسبت به بحران سرمایه داری جهانی و بحران همه جانبه منطقه مانند: سوریه، عراق، لبنان، لیبی وافغانستان آگاهى بیشتر کسب کنند تا در دام های تازه ای نغلتند و از  سوى ديگر با توجه به ورشکستگی اقتصادی رژیم در موقع مناسب با صفوف متحد خود برای استقلال و دموکراسی و آزادی و عدالت اجتماعی وارد عمل شوند.

همبستگى ملى جمهوريخواهان بار ها اعلان كرده است و باز تكرار ميكند كه رژیم فاسد حاكم بر ايران هر روز به سرکوب اعتراضات و اعتصابات کارگری و معترضین و محرومین جامعه و آنهائیکه در بدترین شرایط اقتصادی بسر میبرند می پردازد و به تهدید و فشار و باز داشت و نپرداختن حقوق و زندانی کردن فعالین کارگری شدت می بخشد. ما به صلح، امنیت، رفاه اجتماعی، عدالت اجتماعی، حقوق برابر و رفع استثمار از مردم باورمنديم و به این اصل انسانی آگاه هستيم كه کسب حقوق اولیه کارگران و زحمتکشان در سايه مبارزه ای که هر روز دامنه آن وسعت بیشتری بخود میگیرد امكان پذير است.

ماخواهان تغیير بنیادی رژيم جمهورى اسلامى وحذف کامل استبداد دینی وجایگزینى آن با حکومتی که از آرای مردم برپایه های حقوق شهروندی بنا گردیده باشد هستيم.

همبستگی ملی جمهوریخواهان ایران بر این باور است که کلیت نظام جمهوری اسلامی سد راه مردم ایران و کارگران برای رسیدن به آزادی، مکراسی، استقلال و عدالت اجتماعی و رفاهیت  میباشد، این سد را باید به همت همه اقشار جامعه به ويژه زحمتكشان وكارگران مبارز ایران شكست.

زنده با روز اول ماه مه

همبستگی ملی جمهوری‌خواهان ایران