صدارت- تحمل و پذیرشِ تجاوز به حقوق، پویاییِ ساختار و سازوکارِ استبداد، تقصیرِ سلطه‌بران بیش از سلطهگران
مهمترین عامل پویایی دیکتاتوری و استبداد، باور به اصالت قدرت و زور و سلطه است. در این وادی، نقش سلطهگران مشخص است. از یک سو نقش سلطهگران خارجی، به‌خصوص در تاریخ معاصر ایران، طبق بسیاری اسنادِ از طیقه‌بندی خارج شده، مستند و واضح است. در رابطه با پویایی استبداد و سلطهگری، سلطهگران داخلی هم طی گذشته ایام و در آزمایشگاه زمان، چند حقیقت را در مورد خود افشا کرده‌اند:
اول- دیکتاتورهای «وطنی» و سلطهگران داخلی بدون وابستگی و سرسپردگی و نوکریِ سلطهگران خارجی، نمی‌توانند حتی نمی‌توانند قدم‌های اول را در وطن‌فروشی بردارند،
دوم- در اغلب موارد، این سلطهگران داخلی هستند که برای رسیدن به قدرت و سلطهگری به سلطهگران خارجی مراجعه کرده‌اند، و نه برعکس،