صدارت : تظاهرات اخیر ایران به کجا میرود

تظاهرات اخیر ایران به کجا میرود؟

مصاحبه حسین #جوادزاده از رادیو #عصرجدید با علی #صدارت : تظاهرات اخیر ایران به کجا میرود

هشتم تیر ۱۳۹۷ برابر با ۲۹ جون ۲۰۱۸ جمعه

پیام به شما قوای اطلاعاتی–امنیتی–نظامی–انتظامی. شما هموطنان، چشم و گوش ملت بشوید و اخبار را به هموطنان خود در خط استقلال و آزادی برسانید و از سرکوب و تجاوز دست بردارید و تا دیر نشده به آغوش باز مردم بیایید، و در کنار سایر هموطنان هرکدام به سهم خود و به نوبه خود در ساختن سرنوشتی خوب و خوبتر رای خو و عزیزان خود، نقش‌آفرین گردید. فرماندهان شما که در تحقیر شما و عزیزان شما از هیچ عمل کثیفی کوتاهی نکردند، برای خود و خانوداه خود راههای فرار را مهیا کرده و پولها را به خارج فرستاده‌اند

ایرانیان در ایران و سراسر جهان، از خلاقیت و ابتکارهایی ناب استفاده میکنند و هرکدام به نوبه خود و به سهم خود، در ساختن سرنوشتی خوی و خوب‌تر، نقش‌آفرین شده‌اند. این هموطنان> با اعتماد به نفس فردی و با اعتماد به نفس ملی، روی به ملت و پشت به قدرت کرده‌اند.

تلفنهای همراه، از جمله برای فیلم گرفتن از تجاوزها به حقوق و گزارش به مردم، و سایر رسانه‌های مردمی، در جنبش خودجوش مردمی بسیار موثر بوده است. تاثیرگذاری آنها فوق‌العاده فراتر از آنی بوده است که قبلا تصور میشد و یا حتی خود تهیه کنندگان انتظار داشتند.

افرادی هم هستند که از دخیل بستن به امامزاده قدرت خارجی دست برنداشته‌اند و هنوز میخواهند مشکلات را از طریق قدرت خارجی حل کنند.

از یک طرف عده‌ای از اینها صد امضا جمع میکنند که باید با ترامپ مذاکرات مستقیم انجام گیرد. از طرف دیگر گروه دیگری دنبال جمع‌آوری ۱۰۰۰۰۰ امضا هستند که ترامپ با رژیم وارد مذاکره نشود. اینها همه مردم را به عنوان عامل اصلی در محاسبات خود فراموش کرده‌اند و گوشهای ناشنوا و چشمهای نابینایشان ندید که مردم در خیابانها به وضوح گفتند:

پشت به قدرت….روی به ملت.

ولی اینها درست برعکس، پشت به ملت و روی به قدرت خارجی دارند.

حکومت ترامپ میخواهد «شدیدترین تحریمهای تاریخ» را بر علیه ایران اعمال کند. ولی تجربه تاریخ معاصر و نیز تحقیقات و مطالعات به وضوح بیانگر آن هستند که که در ذیل می‌اورم:

«تحریمها، موجب می‌شوند کنترل جامعه به دست انحصارطلبان حاکم بیفتد و روند مردمسالاری به حاشیه رانده شود. تاریخچه طولانی مداخلات آمریکا در امور داخلی کشورهای مختلف نشان می دهد که این مداخلات همواره یک مشکل را حل کرده اند اما مشکلات بزرگتری را به وجود آورده اند. مثلاً در دهه 1980 دولت ریگان مجاهدین افغانی را برعلیه شوروی تجهیز و حمایت کرد. لکن همین مجاهدین، القاعده را بوجود آوردند و با مرگبارترین حملات یازده سپتامبر هزاران آمریکایی را به خاک و خون کشیدند و هزاران میلیارد دلار بودجه جنگ با تروریسم را روی دست مالیات‌دهندگان آمریکایی گذاشتند.

تحقیقات نشان داده‌اند که تحریم‌ها جوامع هدف را به سمت دیکتاتوری سوق می‌دهند. تحقیقات دانشگاه ممفیس توسط پروفسور دورین پکسن در سال 2009 نشان داد که تحریمهای 1981-2000 وضعیت حقوق بشر در کشورهای هدف را خرابتر کرده بود. سال بعد تحقیقات مشترک همین پژوهشگر با پروفسور کوپردروری از دانشگاه میسوری نشان داد که جوامعی که هدف تحریم قرار گرفته اند در تمام شاخصهای دموکراسی افت کرده‌اند و به سمت دیکتاتوری متمایل‌تر شده‌اند. اما چرا؟

تحریمها موازنه قدرت را به نفع رژیم حاکم و به زیان مردم منتقد تغییر می‌دهند و موجب می شود منابع قدرت اقتصادی و سیاسی به دست حکومت بیفتد. تحریمها مردم را بیش از گذشته وابسته به جیب دولت کند و نیروهای دموکراتیک دستشان از این منابع خالی می‌ماند. تحقیقات پروفسور کوپردروری و پکسن نشان داد که در شرایط تحریم دولتها منابع مالی را به سمت هواداران خود سوق می دهند تا اثرات تحریمها بر آنان را کم کنند و حمایت ایشان را برای ادامه حکومت خود تضمین کنند. در سال 1985 سازمان ملل با طرح نفت در برابر غذا موجب تقویت رژیم صدام شد. زیرا این رژیم با کنترل دفترچه های توزیع مواد غذایی، خانوارهای عراقی را مطیع و وابسته به خود گرداند.

تحریمها موجب فرار مغزها و استعدادهای هوادار دموکراسی می شود و زمینه را برای سلطه دیکتاتوری بر جامعه فراهم می کند. برآوردها نشان می‌دهند که بیش از سه میلیون نفر از نیروهای متخصص عراقی در دهه 1990 این کشور را ترک کردند. نیروهای متخصص باقیمانده در عراق دست از کارهای پژوهشی و صنعتی برداشتند زیرا درآمدی عایدشان نمی شد و سرمایه های انسانی عراق تلف شد و این کشور به دست اندک نیروهای بی تجربه هوادار دولت اداره می شد.

تحریمها طیقه متوسط یعنی موتور محرکه دموکراسی را متلاشی می کنند و به جمعیت فقیری می افزایند که خواسته آنان فقط سیر کردن شکمشان خواهد بود نه آزادی و مشارکت در تعیین سرنوشت خود. فقر و بیکاری فقط به بیماری و عدم امنیت منجر نمی شود، بلکه فرهنگ و باور مردم را نیز فاسد می کند و همبستگی اجتماعی را متلاشی می کند و زور را جانشین قانون می کند. پروفسور لی جونز از دانشگاه کوین مری در کتاب “جامعه محاصره شده” درباره عراق می نویسد: اتحاد تحریمها و دیکتاتوری موجب شد که مقاومت دموکراتیک در مقابل صدام متلاشی گردد. اینگونه بود که بعد از سقوط صدام، افراط گرایان داعشی بر عراق حاکم شدند و سایه آنها دهها سال دیگر ادامه خواهد داشت.

ایران عراق نیست و زیرساختهای اجتماعی و اقتصادی ایران از عراق غنی‌تر است. اما چهل سال است که این کشور نیز با گونه های خفیفی از تحریمها دست و پنجه نرم می کند. این تحریمها فقط در سالهای 1390-1393 دوره اوباما شدید و فراگیر بوده‌اند. در همین سالها ارزش پول ایران و درآمد مردم را به شدت کاهش یافت. این تحریمها موجب شد که اقتصاد ایران به انحصار نظامیان درآید و فساد اقتصادی در این کشور فراگیر شود. این نظامیان با دور زدن تحریمها درآمد سرشاری کسب کنند و بازار تولید و توزیع را در انحصار خود گرفتند و بخش خصوصی و طبقه متوسط را به حاشیه رانده شدند.

دولت ترامپ با خروج از برجام و تحریم ایران قدم در همان راه گذاشته است و جنبش مردمسالاری نوپا را هدف قرار داده است و می‌رود که چشمه های امید به صلح و امنیت در منطقه خاورمیانه را بخشکاند و جامعه مدنی ایران را تضعیف و افراط گرایان را تقویت کند. به گفته یکی از کارشناسان ایرانی، وقتی که مردم زیر خط فقر له می شوند، تنها آرزوی آنها لقمه‌ای نان برای زنده ماندن خواهد بود نه تغییرات دموکراتیک سیاسی. تحریمهای ایران طبقه متوسط را تضعیف می‌کند و ندای مردمسالاری را به حاشیه می‌راند و قدرت حاکمه را مستحکم تر و چابکتر می‌سازد و تنها راهی که پیش روی نخبگان می گذارد فرار مغزها خواهد بود»

دیروز سالگرد حمله شیمیایی به کوردستان بود. آیا قدرت‌پرستان دریوزه‌ای که خود را به زور دروغ، رهبران «ملت کورد» تبلیغ میکنند و با کاسه گدایی در راهروهای وزرات خارجه امریکا پرسه می‌زنند و حالا از تجزیه‌طلبانه‌ای چون «فدرالیسم» و « ملت کوردستان » و « ملیت‌های غیر کورد» و «شرق کردستان» حرف میزنند یادشان رفته که با افتخار گفتند که حاضرند هموطنان کورد را پیشمرگ جرج بوش بکنند و حتی در زمان جنگ با عراق با صدام هم «منافع مشترک» پیدا کردند، همین غربی‌ها بودند که، به اعتراف آلن کلارک شرایط شروع و ادامه جنگو و از جمله حمله شیمیایی را به هموطنان کورد فراهم آوردند؟

جمع مفتضح قلیلی هم در واشنگتن، مردم ایران و جهان و نیز چند ژنرال بازنشسته امریکایی را شاهد بی‌مایه و بی‌ابرو بودن «کنگره ملیتهای ایران فدرال» و سایر شرکت کنندگان کردند

افرادی هم هستند که از دخیل بستن به امامزاده قدرت داخلی دست برنداشته‌اند و هنوز میخواهند مشکلات را از طریق قدرت داخلی توسط گورباچفی از اصلاح‌طلبان یا اصول‌گرایان و یا با کودتای نظامی حل کنند. اینها هم پشت به ملت و روی به قدرت دارند، قدرت داخلی.

ولی هر سناریویی که درباره نحوه سقوط این رژیم نوشته شود، هرکدام از ما مردم باید از خود بپرسیم که:

«….من چگونه میتوانم در ساختن سرنوشتی خوب و خوبتر برای خود و عزیزانم، نقش‌آفرین باشم و کاری انجام دهم؟….» حال هرچقدر هم که آن کار در ظاهر کوچک به نظر بیاید.