حقوق

بی‌کفایای، بی‌لیاقتی، فساد،… در تمام عرصه‌های این رژیم به وضوح مشهود است.
دستگاه ناکارآمد و به ظاهر عریض و طویل امنیتی-اطلاعاتی رژیم هم نمی‌تواند از این قاعده مستثناء باشد.
امنیتی-اطلاعاتی‌ها به جای دفاع از حاکمیت ملی، وطن و هموطنان، به جان ایران و ایرانیان افتاده‌اند:
– مدیریت جنگ روانی علیه ایرانیان، و
– سرکوب و زندان و اعدام و سایر تجاوزات به حقوق، و
– در هر جایی که افرادی با زحمت و ابتکار شغلی و درآمدی پیدا می‌کنند، سربازان گمنان به سراغ آنها ربته و باج‌گیری و مطالبه می‌کنند

وقتی پندار، از قدرت و سلطه‌سالاری دوری بجویید و به سمت و سوی حقوق‌مداری میل کند، تعریف و توضیح مفهوم لائیسیته را، در مفهومی بالینی و معنایی عملی، این‌گونه می‌توان ارائه نمود:

هر شهروندی مختار است که به طور هرچه خودانگیخته‌تر، عقاید دینی و دنیوی را بدون هیچ اکراهی، خود اتخاذ کند؛ هر شهروندی وظیفه‌مند است که این حق را برای دیگری و دیگران هم قائل باشد.
هر شهروندی مختار است که به طور هرچه خودانگیخته‌تر، نوع آن عقاید دینی و دنیوی را بدون هیچ اکراهی، خود انتخاب کند؛ هر شهروندی وظیفه‌مند است که این حق را برای دیگری و دیگران هم قائل باشد.
هر شهروندی وظیفه‌مند است که اگر به این حقوق وی، و یا به این حقوق شخص دیگر و یا اشخاص دیگری، توسط قدرت‌های دولتی و قدرت‌های غیر دولتی، و یا توسط فرد و یا افراد دیگر، هر گونه تجاوزی شد، به‌جای سکوت و پذیرش منفعلانه تجاوزها، با خشونت‌زدایی آن تجاوزات را نفی کند، و به آن‌ها اعتراض کند، و برای توقف آن تجاوزها بکوشد، و برای احقاق آن حقوق تلاش کند.
این خودانگیختگی و این وظیفه‌مندی است که لائیسیته را در سطح فرد، و در سطح افراد، و در سطح هسته‌های مردمی، و به تبع آن در سطح جامعۀ مدنی و ملت، به طور عملی، متبلور می‌کند.

این تبلور، با اشراف به حقوق ذاتی بشر و حقوق شهروندی و حقوق ملی، و حقوق ملت‌ها و کشورها در جامعهٌ بین‌الملل، و بر اساس این حقوق (از جمله، و به خصوص، استقلال و آزادی) استوار است.

هرچه مشارکت در جنبش خودجوش فعال تحریم «انتخابات» گسترده‌تر و فراگیرتر شود، به همان نسبت کمیت و کیفیت سرکوب‌ها کمتر خواهد شد، به همان نسبت اسلحه در دست سرکوبگر بی‌اثرتر خواهد شد.
–
مهم این نیست که رژیم می‌خواهد چه کسی رئیس بشود و چه کسی برای گرم کردن تنور انتخابات در فهرست تایید شده توسط خامنه‌ای آورده شده است، مساله این است اکنون برای باری دیگر رژیم مجبور شده یک رفراندمی برقرار کند. پرسش موضوع رفراندم: «آیا رژیم مشروعیت دارد؟» جواب هر یک از ایرانیان: «۱-آری ۲-نه»
تنها راه برای رای «نه» و برای جلوگیری از ادامه تجاوزات و سرکوب‌ها و انواع دیگر خشونت‌های فیزیکی، روانی، سیاسی، فرهنگی، اجتماعی، و اقتصادی، و… حقیقتا نه تنها تحریم حوزههای رای‌گیری (کنشی که در واقع آشتی کردن با صندوق رای است) بلکه تحریم خیابان‌ها در روز ۸ تیر ماه ۱۴۰۳ است: پشت به قدرت، روی به ملت
–
تقصیر بدتر شدن وضعیت را به گردن مردم می‌اندازند (مثل: مردم یه دولت خیانت کردند!)

با اعلام فهرست نامزدهای احراز صلاحیت شده، جبهه‌های جدیدی در کارزار جنگ روانی قدرت‌ها علیه مردم، گشوده شد.
سرنوشت ایران و ایرانیان، در رابطه با میهن، و در رابطه با منطقه، و نیز در رابطه با دنیا، در شرایط جدیدی قرار گرفته است که مرگ رئیسی، جنگ ۸ ماهه و افزایش تجاوزات به حقوق توسط صهیونیسفر، انتخابات در امریکا، بریتانیا، فرانسه، و… از جمله عوامل تاثیرگذار بوده‌اند.
مهمترین عامل سازنده سرنوشتی که امروز برای خود ساخته‌ایم، خود ما مردم و پندار و کردار ما است، و اهمیت این عامل، در این ایام بیش از پیش شده است.
آنچه قدرت‌ها را در وضعیت ضعیفتری قرار داده است، حضور بیش از پیش مردم در میدان ساختن سرنوشت و فعالیت‌های حقوقی مردم (احقاق حق اطلاع‌یابی و احقاق حق اطلاع‌رسانی) بوده است….

این متن به تحلیل سیاست‌های سرکوبگرانه در ایران و مقایسه آنها با سیاست‌های اسرائیل می‌پردازد. نویسنده از دهه ۱۳۶۰ ایران شروع کرده و جنایت‌های بازجوهای آن زمان را شرح می‌دهد. سپس بازجوهای بد امروز را شامل نتانیاهو، گالانت، اسموتریچ و دیگران معرفی می‌کند. همچنین به نقش افرادی چون رضا پهلوی و نیکی هیلی در حمایت از قدرت‌های خارجی اشاره دارد. نویسنده نقدی بر ایرانیانی که دولت دینی ایران را نفی ولی دولت دینی اسرائیل را تایید می‌کنند، مطرح کرده و به ماهیت ساختارهای قدرت در هر دو کشور پرداخته است.