فلسطین

حقوق‌مدارتر شدن و حقوق‌مدارتر کردن، از پیش‌نیازهای برپایی و پویایی مردمسالاری در هر جامعه‌ای است. برای این کار، یکی از مهمترین راه‌ها، احقاق حق اطلاع‌یابی، و احقاق حق اطلاع‌رسانی است.

برای انجام این مهم، با خودانگیختگی و با احقاق حق استقلال و با احقاق حق آزادی، هر کدام از ما می‌توانیم از استعداد خلاقیت خود بهره بگیریم و در ابتکار راههای مختلف، کوشا شویم.

بی‌کفایای، بی‌لیاقتی، فساد،… در تمام عرصه‌های این رژیم به وضوح مشهود است.
دستگاه ناکارآمد و به ظاهر عریض و طویل امنیتی-اطلاعاتی رژیم هم نمی‌تواند از این قاعده مستثناء باشد.
امنیتی-اطلاعاتی‌ها به جای دفاع از حاکمیت ملی، وطن و هموطنان، به جان ایران و ایرانیان افتاده‌اند:
– مدیریت جنگ روانی علیه ایرانیان، و
– سرکوب و زندان و اعدام و سایر تجاوزات به حقوق، و
– در هر جایی که افرادی با زحمت و ابتکار شغلی و درآمدی پیدا می‌کنند، سربازان گمنان به سراغ آنها ربته و باج‌گیری و مطالبه می‌کنند

علی صدارت در این مقاله تاریخ‌های مهم همچون پیمان وستفالیا (۱۶۴۸) و روز نکبت (۱۹۴۸) که به ترتیب نمایانگر پایان جنگ‌های ۳۰ ساله اروپا و فاجعه‌ای برای فلسطینیان است، بررسی می‌شوند. تقابل‌های جدید را می‌توان در تنش‌های موجود بین حزب اتحادیه میهنی کردستان عراق و حزب دموکرات کردستان عراق، همچنین تشدید خشونت‌های اسرائیل علیه کشورهایی چون فلسطین و ایران مشاهده کرد. این مقاله به مخاطب پیشنهاد می‌دهد که خود را در جایگاه تصمیم‌گیری ببیند و از پرسش‌هایی چون “انتخاب من چیست؟ صلح و ثبات است یا جنگ‌افروزی و خشونت‌گستری؟” برای اندیشیدن به حرکت درآورد. هدف از انتشار این مقاله، ترغیب مخاطب به فعالیت در عرصه حقوق بشر و استفاده از رسانه‌های اجتماعی برای اثر

مطلب منتشر شده در ۱۷ اردیبهشت ۱۴۰۳ توسط علی صدارت، تأکیدی است بر نقش هر فرد در مقابله با تجاوزها به حقوق بشری و سلطه‌گری قدرت‌ها. این محتوا به تاثیر سکوت و انفعال ما در افزایش خشونت‌ها و جنگ‌های آتی اشاره می‌کند و بر اهمیت مقابله با جنگ روانی به عنوان مؤثرترین ابزار دفاعی تأکید دارد. همچنین، تلاش برای شکستن موانع سانسور و نشر آزاد اطلاعات را به عنوان یکی از اصول مردم‌سالاری مطرح می‌کند. علاوه بر این، ارائه‌ی پلتفرم‌ها و راه‌های مختلف همکاری و اطلاع‌رسانی توسط علی صدارت، فرصتی برای فعالیت کاربران به مثابه کنش‌گران حقوق بشر فراهم می‌آورد.

کارهایی که رژیم ولایت مطلقه می‌کرد و می‌کند بسیار بد است، ولی اگر همان‌گونه کارها را من بکنم، خوب است! نظر شما چیست؟
رفتاری که شکنجه‌گران و بازجوها با زندانیان سیاسی در ایران داشته و دارند، بسیار بد بوده است. رفتار اسرائیل با غیراسرائیلی‌ها که آن‌ها را عمالقه می‌خوانند، عینا مانند رفتاری است که شکنجه‌گران و بازجوها با زندانیان سیاسی در ایران داشته و دارند، به خصوص تجاوزها و جنایت‌هایی که در دهه ۱۳۶۰ واقع شدند.
بعضی این توهم را دارند که گرچه کارها و رفتارهای رژیم ولایت مطلقه بد است، ولی اگر ساواک می‌کرد بد نبود! و اگر اسرائیل بکند بد نیست!
❊

ضرورت استقلال دولت از نهاد دین، با عمل‌کرد دولت‌های تئولژیک اسرائیل و ایران، بیش از پیش ملموس گردیده است. لائیسیته به معنای دین‌ستیزی نیست و بایسته است که در هسته‌های مردمی مورد بحث واقع شود، و در نظر صیقل داده شود، و در عمل تمرین شود. بدین ترتیب وژدان عمومی فردی، و وژدان عمومی همگانی آن را از جامعه سیاسی مطالبه می‌کند. بدین ترتیب، قانون اساسی بر اساس لائیسیته تدوین می‌گردد.
می‌گوید بر اساس کتاب مقدس و روایات، قوم یهود، قوم برتر است، و بقیه برای بردگی آن‌ها آفریده شده‌اند!
می‌گوید خدا گفته تو قوم برتر هستی. خدای کی؟! خدای صهیونیست‌ها؟ خدای کلیمیان مخالف صهیونیسم؟ خدای فلسطینی‌های مسلمان؟ خدای فلسطینی‌های مسیحی؟ تکلیف فلسطینی‌هایی که اصلا به خدا باور ندارند چه می‌شود؟
❊
در امریکا و بسیاری دیگر از کشورهای غربی کار را به جایی رسانده‌اند که نه تنها انتقاد، بلکه فحش و ناسزا علیه شخص اول مملکت، حتی در مقابل خودش، اشکالی ندارد، ولی اگر بگویی بالای چشم اسرائیل ابرو است، با چماق تکفیر بر سرت می‌کوبند، و انواع محرومیت‌های حرفه‌ای، و برچسب‌زنی‌ها و انزواهای اجتماعی را بر تو روا می‌دارند. اگر کلیمی نباشد برچسب «یهودستیزی» و یر «انکارکننده هولوکاست» را می‌خوری، و اگر یهودی باشی برچسب «کلیمیِ از خود متنفر»

اگر به نقش رهبر ی خود در تدبیر امور باور نداشته باشیم، و اگر آن نقش رهبری خود را در میدان ساختن سرنوشت‌های خوب و خوب‌تر ایفا نکنیم، کودتای مرداد ۱۳۳۲، کودتای خرداد ۱۳۶۰، از جوشش افتادن جنبش‌های ۱۳۸۸، و ۱۳۹۶، و ۱۳۹۸، و ۱۴۰۱، و… را باز هم شاهد خواهیم بود، چرا که به علت انفعال ما و انتظار رهبری از دیگران بوده است که این سرنوشت را برای خود ساخته‌ایم.