صدارت- نقش اپوزیسیون و بدیل در مردمسالاری در ایران
۱۰ تیر ۱۳۹۹با کمتر و کمتر شدن پایگاه و جایگاه مردمی، این دسته از اپوزیسیون وابسته خود را بیشتر و بیشتر ناچار می‌بیند که به زور و قدرت و خشونت و… متمایل شود، و در نتیجه متشبث شدن به کلیشه‌هایی چون: «قدرت خوب» و یا «دیکتاتوری صالح» و یا «هدف، وسیله و روش را توجیه می‌کند» و یا «منافع مشترک» و یا… برایشان امری مستمر می‌گردد. این دسته از اپوزیسیون، خود را ناتوان و ذلیل می‌داند، وگرنه با اعتماد به نفس فردی و با اعتماد به نفس ملی، لزومی نیست به قدرت‌ها مراجعه کند. نیز نمی‌فهمد که با مراجعه به قدرت‌ها، ناتوانی، به توانایی تبدیل نمی‌شود، بلکه به ناتوان‌تر شدن منجر خواهد گشت. برای استقرار، و استمرار، و پیشبرد مردمسالاری، ضروری است که برای اشاعه و پیشبرد فرهنگ مردمسالاری، تلاش نمود، و این تلاش باید توسط خود ما مردم انجام شود و نه توسط «اپوزیسیون» و «اشخاص شاخص» و… که پنداری قدرت‌مکان دارند.