نقش تلاش برای احقاق حقوق ذاتی (که همه‌مکانی و همه‌زمانی و همه‌کسانی هستند) در ساختن سرنوشتهای خوب و خوبتر. هرگاه مشارکت افراد در این تلاش (به لحاظ کیفی و کمی) هرچه بیشتر باشد، گذار از ولایت مطلقه به مردمسالاری به همان نسبت خشونت‌زداتر و سریع‌تر خواهد بود.
عدم ایستادگی و استقامت جامعه سیاسی، و روی به قدرت و پشت به ملت کردن آنها، حتی آنها که خود را «چپ» می‌خوانند، مردم را دل‌سرد کرده است. افراد و گروههای چپ که گویا قرار بود در کنار مردم، و در مقابل قدرت‌ها باشند، به علت پندار قدرت‌پرست خود، برای به قدرت رسیدن، با روا داشتن سیاستهای تبعیض و سلطه، نه تنها با افراد و گروههای «راست» بلکه با هم مسلکان خود نیز در رقابت و حسادت و جنگ و ستیز هستند، و در این تقابل‌های کاهنده، اکثرا خود جذب چرخه تبعیض‌مداری در سامانه سرمایه‌سالاری شده‌اند و خود را مجبور کرده‌آند که منویات قدرت‌های دولتی و غیردولتی را پیش ببرند.
تو مگو همه به جنگند و ز صلح من چه آید--تو یکی نه‌ای هزاری تو چراغ خود برافروز که یکی چراغ روشن ز هزار مرده بهتر--که به است یک قد خوش ز هزار قامت کوز