رسانه‌هایِ همگانیِ ملی، که بودجهٌ آنها توسط دولت پرداخت می‌شود، که یعنی در واقع متعلق به خود ما مردم هستند، باید توسط کسانی اداره شوند که توسط خود ما مردم، مستقیما، برای مدت محدودی انتخاب می‌گردند، و در نتیجه، مستقیما، به ما پاسخ‌گو هستند. رسانه‌های شخصی، و رسانه‌های خصوصی، هیچ ارتباطی به «شاخه چهارم» ندارند و همه آنها به صورت مستقل و آزاد از هر چهار شاخهٌ دولت (از جمله شاخه چهارم)، باید بتوانند آزادانه فعالیت کنند.
اگر بخواهیم در همین ابتدای کار، به دو سلب بپردازیم، و آنها از سر راه برداریم و بیشتر به ایجابات برسیم، باید لائیسیته را مورد بحث قرار دهیم . ضروری است که افق دید را در رابطه با مفاهیمی چون لائیسیته، گسترده‌تر کنیم، و آن‌را نه بر اساس تضاد، که بر اساس یگانگی تعریف کنیم. در مورد لائیسیته، در میهن ما که تعداد بسیاری از ایرانیان باورمند هستند، نمی‌توان با عقیده آنها جنگید. برای ما، یک فرصت بزرگ پیش آمده که در اسلام هم یک رنسانس و نوزایش را شکوفاتر کنیم. این کار را باید به شکلی انجام داد که دافعه نداشته باشد، ، فقط می‌توان این مهم را با بحث آزاد و مناظره‌های دوستانه انجام داد. این مهم را فقط باورمندان به اسلام به عنوان بیان استقلال و آزادی می‌توانند به شکلی انجام دهند که جامعه دچار بحران هویت نشود