نوشتارها

بار دیگر شاهد خشونت‌های این رژیم اصلاح‌ناپذیر در زندان‌ها هستیم. هم‌وطنمان آقای عیسی سحرخیز هم ناگزیر شد برای شنیده شدن اعتراض‌هایش، دست اعتصاب غذا بزند. رژیمی که هیچ‌گونه تحولی در جهت بهبود وضعیت شهروندان برای او متصور نیست، مجبور است که مدام بحران‌های کوچک و بزرگ بسازد تا به بهانۀ آن بحران‌ها، خشونت و سرکوب […]

فقط با مشارکت فعال در تعیین سرنوشت خویش است، که ما ایرانیان می‌توانیم از خود و از فرزندان و عزیزان خود دفع شر کرده و سرنوشت مردم سوریه و عراق را به وطن‌مان ایران تحمیل نکنیم. بعضی از هم‌وطنان در انفعال، منجمد شده‌اند و به زعم خویش از “سیاست” دوری می‌کنند و ادعا می‌کنند که

خلاء را قدرت پر می‌کند در امر تعیین سرنوشت، اگر ما خود، حاضر و فعال نباشیم، یک خلائی به علت بی‌عملی  و انفعال  ما  بوجود می‌آید و آن  خلاء را لاجرم  زور و قدرت پر می‌کند. استثنائی از این امر واقع را نمی‌توانم  از یادم به قلمم منتقل کنم. این حکم، در سطح افراد و

مقدمه تلاقی منافع قدرت متمرکز با حقوق بشر، امری قدیم است. با پیشرفت تمدنها و با نقش پیدا کردن انسان و انسان‌مداری و سپس با جنبش نوزایش و همچنین با مطرح شدن حقوق بشر به گونه‌ای که در قرن اخیر شاهد آن بودیم، کارزار حق‌طلبی انسانها ابعاد گسترده‌تری گرفته است. از شروع عصیان بر تمرکز