افکار عمومی

چند نسل ایرانی، در پی یکدیگر، استقلال و آزادی را هدف جنبشهای خویش کردهاند. زمانی برای استقلال تقدم قائل شدهاند (جنبش تحریم تنباکو) و زمانی آزادی را مقدم شمردهاند (جنبش مشروطیت) و زمانی این دو را همزاد و همراه دانسته و خواستهاند (ملیکردن صنعت نفت و انقلابی که اسلام بمثابه بیان استقلال و آزادی، اندیشه راهنمای آن شد). اما آیا به استقلال و آزادی، بمثابه هدف و روش، وجدان داشتند؟ تحقیقی که اینک در اختیار خواننده قرار میگیرد، به پرسش، این پاسخ را میدهد: تعریف استقلال و آزادی بر اصل موازنه عدمی، تعریفیاستکه هدف و روشکردنش، هر شهروند و هر
جامعه را از جبر پویاییهای نظام سلطهگر – زیرسلطه میرهد. این واقعیت که ایران در موضع زیرسلطه است و همچنان فقیر میشود، میگوید وجدان به استقلال و
آزادی، نه تنها همگانی نگشتهاست، بلکه در سطح آن بخش از جامعهکه نقش نیروی محرکه را بر عهده دارد، نیز، همگانی نشدهاست؛ چه رسد به روش زندگی گشتن. چرا؟