زمانی که مصدق در ایران برسر قدرت بود، سیا به محمدحسین قشقایی، یک رهبر برجشته ایران، ۴ میلیون دلار نقد، در صورتی که وی قبول کند شورشی را رهبری کند، پیشنهاد کرد. بنابود پول در یک بانک سوئیس سپرده شود. پیشنهاد رد شد اما سپس آلن دولس به سوی رم پرواز کرد و با خواهر شاه، شاهدخت اشرف، برای آغاز انقلابی که موفق شد، کار کند.
فردا روز صد و سیم جنبش خودجوش ۱۴۰۱ است. جنبشی که توانسته با افکار عمومی دنیا، تماس برقرار نماید و آنها را به پشتیبانی خود فرا بخواند. قدرت‌های داخلی، در تلاش بوده‌اند تا با خشونت و نیز با تزویرهای مختلف، جنبش را از جوشش بیاندازند. گرچه هیچ یک از قدرت‌های خارجی هم مایل نیستند که نظامی واقعا مردم‌سالار در ایران متصدی تدبیر امور میهن بگردد، بسیاری از آنها، تحت فشار افکار عمومی خود، مجبور به طرفداری از جنبش مردم ایران شده‌اند. انقلاب ۱۳۵۷ حدود ۱۳ ماه به‌طول انجامید. از جمله دلایل مهم پیروزی انقلاب ۲۲ بهمن، ویژگی بر‌اندازانه و نه اصلاح‌طلبانه، و همچنین ویژگی خشونت‌زدایانه آن بود. جنبش خودجوشی ۱۴۰۱ هم که ۱۳۰ روز دوام یافته است، برانداز و خشونت‌زدا بوده است. ویژگی مهم دیگر هم پشت کردن جنبش به قدرت‌ها (قدرت‌های داخلی و قدرت‌های خارجی، قدرت‌های دولتی و قدرت‌های غیردولتی، قدرت‌های غربی و قدرت‌های شرقی) بوده است. با بیش از ۴-۵ دهه تجربه، و انتقال آن به دهه هشتادی‌های وطن، سره از ناسره متمایز شده است. اخیرا برخی کسانی که روی به قدرت داشته‌اند، در توئیت‌گیت ۵+۱ و وکالت‌گیت، پشت به ملت کردند. این رسوایی‌ها که از پس ققنوس‌گیت!، و فرشگردگیت! و مشروطه‌گیت! و ایران نوین‌گیت! و… آمد، به خوبی نشان داد که قدرت‌های خارجی از ساخته و پرداخته‌کردن بدیل وابسته، بیش از پیش عاجز و علیل شده‌اند. متاسفانه افراد و تشکیلاتی که روی به قدرت و پشت به ملت داشته‌اند، با نزدیک شدن به قدرت و آنها که از رانت‌های عظیم رسانه‌ای برخوردار هستند، با دست خود باعث شده‌اند که توسط ملت ایران، طرد و منزوی بشوند.
بدیل یا آلترناتیو چیست؟ کیست؟ بدیل واقعی خود ما مردم هستیم! اگر این افراد، نه!، کدام افراد آری؟ اگر این ساختار، نه!، کدام ساختار آری؟ - سه ماه، و به عبارت دقیق‌تر، ۱۲۲ روز از منقلب‌تر شدن مردم، و جنبش خودجوش ۱۴۰۱ می‌گذرد. در این مدت، بیشتر از قبل، ما به خود و به همدیگر و به سایرین و حتی به افکار عمومی دنیا ثابت کردیم که بدیل واقعی، خود ما مردم هستیم. به دلیل این اثبات است که در این زمان قدرت‌پرستان وابسته، که از رانت رسانه‌ای عظیمی برخودار بوده و هستند، خود را مجبور می‌بینتند این واقعیت را به تکرار در مقابل افکار عمومی به زبان بیاورند. ❊ سکوت تو، انفعال ما، کم کاری من = خود را شریک جرم تجاوزها به حقوق بشر کردن!
اگر بخواهیم در همین ابتدای کار، به دو سلب بپردازیم، و آنها از سر راه برداریم و بیشتر به ایجابات برسیم، باید لائیسیته را مورد بحث قرار دهیم . ضروری است که افق دید را در رابطه با مفاهیمی چون لائیسیته، گسترده‌تر کنیم، و آن‌را نه بر اساس تضاد، که بر اساس یگانگی تعریف کنیم. در مورد لائیسیته، در میهن ما که تعداد بسیاری از ایرانیان باورمند هستند، نمی‌توان با عقیده آنها جنگید. برای ما، یک فرصت بزرگ پیش آمده که در اسلام هم یک رنسانس و نوزایش را شکوفاتر کنیم. این کار را باید به شکلی انجام داد که دافعه نداشته باشد، ، فقط می‌توان این مهم را با بحث آزاد و مناظره‌های دوستانه انجام داد. این مهم را فقط باورمندان به اسلام به عنوان بیان استقلال و آزادی می‌توانند به شکلی انجام دهند که جامعه دچار بحران هویت نشود
نزدیکی به قدرت، و نزدیکی به وابستگان قدرت، تجاوز به حق استقلال و حق حاکمیت ملی است.
دو نکته: ۱- اداره و هدایت و مدیریت اعصاب و روان و احساست، از همان ابتدا، نقش کلیدی را در سرنوشت فرد دستگیر شده ایفا می‌کند. تمام تلاش رژیم، در خارج و به طریق اولی در داخل زندان‌ها، این است که بر روان و احساس و اعصاب مردم، سلطه پیدا کند. اگر بازجو در این‌کار موفق شود، حتی اگر «جرم» مهمی هم انجام داده نشده باشد، و شاید حتی اگر هیچ «جرمی» هم واقع نشده باشد، ممکن است فرد دستگیر شده، عاقبت خوبی پیدا نکند. - ۲- نقش حقوق‌دانان و دانشجویان و استادانی که در رشته‌های حقوقی مربوط به زندانیان سیاسی و حقوق بشر تخصص دارند، بسیار مهم است. آنها می‌توانند با انتشار مقاله‌ها و خودآموزها و دستورالعمل‌ها، حقوقی را که در دستگاه قضایی همین رژیم موجود است را به هموطنان خود آموزش دهند، و یا با نام واقعی خود، و یا در صورت ملاحظات امنیتی با نام‌های مستعار، و یا حتی توسط معتمدان خود در خارج از کشور به صورت «امضا محفوظ» منتشر و در اختیار هموطنان خود قرار دهند.
ما مردم ایران توانستیم قتل مهسا امینی در روز ۲۵ شهریور ۱۴۰۱، را به جرقه‌ای تبدیل کنیم و در انبار باروت خودساخته رژیم ولایت مطلقه، بیفکنیم. ما مردم رشید ایران، چرا منتظر قتل، و هفتم، و چهلم، و… بعدی شویم؟ ما می‌توانیم از هر فرصتی استفاده کنیم، و هر موقعیتی را به یک جرقه غیرقابل کنترل با ابعاد پیش‌بینی نشده مبدل کنیم. رژیم یک موقعیت دیگری را فردا برای ما فراهم کرده است. فردا را سومین سالگرد قاسم سلیمانی اعلام کرده‌اند. از جمله قرار است در مصلای تهران مراسمی را برای قدرت‌نمایی رژیم در مقابل جنبش خودجوش مردم، به نمایش بگذارند. هم‌وطنانی که مجبور می‌شوند در این گونه مراسم شرکت کنند، به وقایع دسامبر ۱۹۸۹ بیندیشند که شهروندان رومانی، در یک جنبش خودجوش، به ولایت مطلقه چائوشسکو، پایان دادند.
برای رسیدن به هدف مردمسالاری و حقوق‌مداری، با گزینش وسیله و روش مردمسالاری و حقوق‌مداری، فقط کافی است به بررسی مختصری از این ۱۰۸ روز گذشته بپردازیم. برخی از آن روش‌ها از این قرار هستند:
یکی از دلایل عمده ادامه یافتن بیش از سه ماهه انقلاب در ایران، این است که به قدرت‌ها (قدرت‌های داخلی و خارجی، قدرت‌های دولتی و غیردولتی، قدرت‌های غربی و شرقی) نه تنها رجوع نکرده، بلکه پشت کرده است. جوانان منقلب شده، با عصیان بر قدرت، عنان امور اعتراضات را در دست خود گرفته‌اند. برای کار و کنش‌های عملی، بر این باور هستم که لازم است تلاش شود جنبش، اعتماد به نفس خود را از دست ندهد، و برای برون‌رفت از وضعیت فاجعه‌بار امروزی، راه حل را در مراجعه به این و آن قدرت دینی و یا غیردینی نجوید. به طریق اولی، نباید با دست خود، باعث شویم که افرادی را به ضرب و زور رانت رسانه‌ای، بر ما حاکم کنند، حتی به شکل موقت. یکی از اصلی‌ترین و مهم‌ترین دلایلی که می‌تواند جنبش خودجوش را خاموش، و این بهار دوباره ایران را مبدل به خزان و زمستان کند، و حتی باری دیگر ضدانقلاب را جایگزین انقلاب در ایران نماید، عدم توجه به سازوکارهای سلطه، و هرگونه مراجعه به قدرت‌ها (و یا نمادهای قدرت‌ها که این روزها از رانت رسانه‌ای بی‌نظیری برخوردار هستند) است. قدرت‌ها (قدرت‌های داخلی و خارجی، قدرت‌های دولتی و غیردولتی، قدرت‌های غربی و شرقی) از اینکه در وطن ما یک نظام دموکراتیک با مشروعیت مردمی، اداره امور ایران را به دست بگیرد، بسیار مضطرب هستند، و برای ساختن و پرداختن «بدیل»های وابسته، با چالش‌هایی جدید روبرو شده و به تکاپویی بی‌سابقه افتاده‌اند. هشدار! مردم انقلابی ایران، به‌هوش باشیم!
منقلب‌تر شدن مردم - شکست رژیم در تحمیل وژدان عمومی فردی و وژدان عمومی همگانی جبار = سلطه‌مدار و حرکت وژدان عمومی فردی و وژدان عمومی همگانی به سمت مختارتر شدن و حقوق‌مدارتر شدن - باورمندتر شدن مردم به این حقیقت که بدیل اصلی، خود ما مردم هستیم. - افزایش کمی و کیفی باور ما مردم به توانایی افکار عمومی ایران (ایران: داخل رژیم از جمله قوای سرکوب، و خارج رژیم) منطقه، دنیا. بزرگترین «ابرقدرت» = افکار عمومی. - افزایش کمی و کیفی کابری و استفادههای بهینه‌ی ما مردم از رسانه‌های شخصی و شبکه‌بندی‌های اجتماعی، شکوفاتر کردن فعالیت‌های حقوقی اطلاع‌یابی و اطلاع‌رسانی و مبدل کردن «هر ایرانی، یک رسانه‌گر!» به «هر ایرانی، هرچه رسانه‌گرتر!» - نفی انفعال، ایجاب فعالیت! نفی بی‌غمی، ایجاب بنی آدم اعضای یک پیکرند! نفی واکنشی عمل کردن، ایجاب مبتکر و خلاق بودن و ایجاب مبتکرتر و خلاق‌تر شدن! - حقوق‌مدارتر شدن جنبش (نه با شعار «رای من کو» بلکه با شعار «حق من کو» حق حیات مهسا امینی، حق آزادی و استقلال، حق حاکمیت ملی،…) - پرشعورتر شدن شعارها بیا بیرون هموطن—حقت را فریاد بزن پشت به قدرت—روی به ملت - خشونت‌زداتر شدن جنبش (کاهش شعارهای خشونت‌امیز و کلمات رکیک،…) - رسوا شدن نفوذی‌ها در لایه‌های جنبش، توسط مردم (جوانان محلات… که شعارهای تخریب‌آمیز، وخشونت‌مدار، و منفعل‌کننده و… سر می‌دهند) - ناکارآمدتر شدن روایت‌سازان، و روایت‌پردازان، و روایت‌گستران سوءاطلاعت و ضداطلاعات، و… و تزویرهای ژنرال‌های جنگ روانی. - کارآمدتر شدن مردم از افزایش کمی و کیفی دفاع از خود در جنگ روانی قدرت‌ها علیه مردم (قدرت‌های داخلی و خارجی، دولتی و غیردولتی، غربی و شرقی) - افزایش کمی و کیفی باور افکار عمومی بر دروغ بودن «قدرت خوب» و «دیکتاتوری صالح» - عریان‌تر شدن ناکارآمدی قدرت‌ها (قدرت‌های داخلی و خارجی، دولتی و غیردولتی، غربی و شرقی) در ساختن «بدیل» وابسته برای جایگزینی رژیمی که تاریخ مصرفش هرچه بیشتر می‌گذرد. نه شاه می‌خواهیم، نه رهبر—نه بد می‌خواهیم، نه بدتر!... اصلاح‌طلب، اصول‌گرا—دیگه تمومه ماجرا!