ایران

چه رای نداده باشیم، و چه رای داده باشیم،…ما همه با هم هستیم

صدارت: بیش از ۶۰٪ مردم در «انتخابات» ۸ تیر ۱۴۰۳ شرکت نکردند (به این گروه، باید تعدادی از شرکت‌کنندگان را اضافه کرد که رای باطله دادند) برای برخی از این عده، این عدم شرکت در «انتخابات» می‌تواند برای یکی یا بیشتر از دلایل ذیل را داشته باشد:
تحریم انتخابات یعنی رای «نه» در رفراندم «جمهوری اسلامی: آری؟ نه؟»
عدم توانایی همه نامزدها برای انجام کارهای مثبت برای ایران و ایرانیان (حتی اگر در وعدههای مبارزات انتخاباتی خود، کاملا صادق بوده باشتد) در این رژیم
عدم پذیرش و ناباوری به تعهدات و قول‌های داده شده توسط نامزدها
–
مقامات بالای این رژیم مکررا اعتراف و با صدای بلند و در علن اعلام کرده‌اند که: شرکت در «انتخابات» و انداختن هر رای به صندوق‌های رای‌گیری (چه رای سفید، و چه نوشتن نام هر یک از نامزدها، و چه نوشتن فحش و ناسزا) به معنی تایید رژیم است، و به معنی مشروعیت دادن به این رژیم است، و به معنی پذیرش تمام بی‌کفایتی‌ها و بی‌لیاقتی‌ها، و به معنی چشم پوشیدن و بلکه تایید تجاوزات رژیم به حقوق، و به معنی… است!

هرچه مشارکت در جنبش خودجوش فعال تحریم «انتخابات» گسترده‌تر و فراگیرتر شود، به همان نسبت کمیت و کیفیت سرکوب‌ها کمتر خواهد شد، به همان نسبت اسلحه در دست سرکوبگر بی‌اثرتر خواهد شد.
–
مهم این نیست که رژیم می‌خواهد چه کسی رئیس بشود و چه کسی برای گرم کردن تنور انتخابات در فهرست تایید شده توسط خامنه‌ای آورده شده است، مساله این است اکنون برای باری دیگر رژیم مجبور شده یک رفراندمی برقرار کند. پرسش موضوع رفراندم: «آیا رژیم مشروعیت دارد؟» جواب هر یک از ایرانیان: «۱-آری ۲-نه»
تنها راه برای رای «نه» و برای جلوگیری از ادامه تجاوزات و سرکوب‌ها و انواع دیگر خشونت‌های فیزیکی، روانی، سیاسی، فرهنگی، اجتماعی، و اقتصادی، و… حقیقتا نه تنها تحریم حوزههای رای‌گیری (کنشی که در واقع آشتی کردن با صندوق رای است) بلکه تحریم خیابان‌ها در روز ۸ تیر ماه ۱۴۰۳ است: پشت به قدرت، روی به ملت
–
تقصیر بدتر شدن وضعیت را به گردن مردم می‌اندازند (مثل: مردم یه دولت خیانت کردند!)

با اعلام فهرست نامزدهای احراز صلاحیت شده، جبهه‌های جدیدی در کارزار جنگ روانی قدرت‌ها علیه مردم، گشوده شد.
سرنوشت ایران و ایرانیان، در رابطه با میهن، و در رابطه با منطقه، و نیز در رابطه با دنیا، در شرایط جدیدی قرار گرفته است که مرگ رئیسی، جنگ ۸ ماهه و افزایش تجاوزات به حقوق توسط صهیونیسفر، انتخابات در امریکا، بریتانیا، فرانسه، و… از جمله عوامل تاثیرگذار بوده‌اند.
مهمترین عامل سازنده سرنوشتی که امروز برای خود ساخته‌ایم، خود ما مردم و پندار و کردار ما است، و اهمیت این عامل، در این ایام بیش از پیش شده است.
آنچه قدرت‌ها را در وضعیت ضعیفتری قرار داده است، حضور بیش از پیش مردم در میدان ساختن سرنوشت و فعالیت‌های حقوقی مردم (احقاق حق اطلاع‌یابی و احقاق حق اطلاع‌رسانی) بوده است….

این متن به تحلیل سیاست‌های سرکوبگرانه در ایران و مقایسه آنها با سیاست‌های اسرائیل می‌پردازد. نویسنده از دهه ۱۳۶۰ ایران شروع کرده و جنایت‌های بازجوهای آن زمان را شرح می‌دهد. سپس بازجوهای بد امروز را شامل نتانیاهو، گالانت، اسموتریچ و دیگران معرفی می‌کند. همچنین به نقش افرادی چون رضا پهلوی و نیکی هیلی در حمایت از قدرت‌های خارجی اشاره دارد. نویسنده نقدی بر ایرانیانی که دولت دینی ایران را نفی ولی دولت دینی اسرائیل را تایید می‌کنند، مطرح کرده و به ماهیت ساختارهای قدرت در هر دو کشور پرداخته است.

علی صدارت در این مقاله تاریخ‌های مهم همچون پیمان وستفالیا (۱۶۴۸) و روز نکبت (۱۹۴۸) که به ترتیب نمایانگر پایان جنگ‌های ۳۰ ساله اروپا و فاجعه‌ای برای فلسطینیان است، بررسی می‌شوند. تقابل‌های جدید را می‌توان در تنش‌های موجود بین حزب اتحادیه میهنی کردستان عراق و حزب دموکرات کردستان عراق، همچنین تشدید خشونت‌های اسرائیل علیه کشورهایی چون فلسطین و ایران مشاهده کرد. این مقاله به مخاطب پیشنهاد می‌دهد که خود را در جایگاه تصمیم‌گیری ببیند و از پرسش‌هایی چون “انتخاب من چیست؟ صلح و ثبات است یا جنگ‌افروزی و خشونت‌گستری؟” برای اندیشیدن به حرکت درآورد. هدف از انتشار این مقاله، ترغیب مخاطب به فعالیت در عرصه حقوق بشر و استفاده از رسانه‌های اجتماعی برای اثر