صدارت: اعتراضات صنفی؟ و یا جنبش فراگیرِ همه‌کسانی؟
اگر حقوق محور اعتراضات باشند، افق دید و فعالیت معترضان باز و بازتر می‌گردد. قدرت‌ها تلاش می‌کنند که ما مردم را از هم جدا کنند و دسته دسته کنند، و حتی در مقابل هم بگذارند. اعتراضات صنفی، آسیب‌پذیرتر هستند.
اعتراضات صنفی:
بازنشستگان مخابرات تبریز، معلمان شیراز،… پرستاران:
پرستار داد بزن، حقت رو فریاد بزن
اعتراضات صنفی و گروهی، کاربرد خود را دارد ولی خطر بیشتری برای اینکه سرکوب و ساکت شوند را دارند.
ولی اگر حقوق ذاتی بشر که همه‌مکانی، و همه‌زمانی، و همه‌کسانی هستند را محور مطالبات و اعتراضات قرار دهیم، خطر سرکوب کمتر و کمتر می‌گردد.
بیا بیرون هموطن، حقت رو فریاد بزن
ولی اعتراضاتی که لایه‌های بزرگتری از مردم، و بهتر از آن، کل مردم ایران را پوشش دهند، هم امکان این را فراهم می‌کند که اقشار مختلف مردم به آن بپیوندند (از جمله کارکنان کشوری و لشکری) و هم خطر سرکوب کمتری را دارند.
این‌گونه مطالبات حداقلی، منحصر به ایران نیست. مثلا از جمله اشکالات مهم در انتخابات امریکا هم همین است که هر کسی به منافع شخصی و گروهی و صنفی خود می‌اندیشد
–
امیررضا عجم‌اکرامی، اولین اعدام در ملاء عام در سال ۲۰۲۴ به گزارش سازمان حقوق بشر ایران
«لگام» (کارزار لغو گام به گام اعدام-لگام)
طبق گزارش سالانه سازمان حقوق بشر ایران، اعدام‌های ملاء عام
در سال ۲۰۲۲ دو نفر
در سال ۲۰۲۳ هفت نفر
ایران یکی از معدود کشورهایی است که در آن احکام اعدام در ملاء عام اجرا می‌شود.
صدارت: اعتراضات صنفی؟ و یا جنبش فراگیرِ همه‌کسانی؟ بیشتر بخوانید »
