صدارت

قدرت‌ها، برای ادامه سلطه‌سالاری، نیازمند تجاوز به حقوق و اِعمال انواع خشونت‌های سیاسی، و فرهنگی، و اقتصادی، واجتماعی، و احساسی-روانی، و نیز خشونت‌های فیزیکی و انواع جنگ‌ها هستند. جنگ روانی ، مادرِ همه‌ی جنگ‌ها است، ولی تنها جنگی است که در آن ما مردم توانایی و وسایل دفاع پیروزمندانه از خود را داریم.

هم‌وطنان گرامی ما از ایران خبر داده‌اند که سایت (سایت علی صدارت : رسانه‌های ملیِ همگانی به مثابه شاخه چهارم دولت) فیلتر می‌شود. از مخاطبان گرامی که با انتقادات و پیشنهادات خود ما را بهره‌مند فرموده‌اند، سپاسگزاریم.  از این رو، و به پیشنهاد این عزیزان، مطالب تولید شده را در رسانه‌های مختلف دیگری هم منتشر می‌کنیم. تلاش می‌کنیم با شکستن دیوارهای سانسور، سیر آزاد و مستقل خبرها، و اطلاع‌ها، و نظرها، و اندیشه‌ها، و دانش‌ها، و داده‌ها را، بدون وقفه و به آسانی، در اختیار هم‌وطنان قرار دهیم. از یاری کردن ما در امر همرسانی، از شما سپاس‌گزاریم.

مردمسالاری یک فرهنگ است و هر کدام از همه‌ی ما مردم، باید، باید برای استقرار و استمرار و پیشبرد مردم‌سالاری تلاش کنیم. هر کدام از همه‌ی ما مردم، باید، باید به سهم خود و به نوبه خود، کاری انجام دهیم، هر چقدر هم آن کار در ظاهر به نظر کوچک بیاید.

https://alisedarat.com/1397/08/06/4317/

❊

❊❊❊ گزارش، بررسی و ارزیابی رویدادها ❊❊❊

رژیم‌های دیکتاتوری، هژمونیک و تمامت‌خواه هستند. برای به قدرت رسیدن و برای در اریکه قدرت ماندن، از هر شگردی برای حذف سایر احزاب و تشکیلات و افرادی که روش و منش آن‌ها را با خود منطبق نمی‌بینند، استفاده می‌کنند.
گردانندگان رژیم‌های دیکتاتوری و شرکای سلطه‌سالار آن‌ها در جامعه مدنی و جامعه سیاسی، به تدریج و به روش‌های مختلف، دگراندیشان را حذف می‌کنند. برای استفاده از قهر و خشونت، ابایی ندارند.
بعد از حذف مخالفان، نوبت به حذف رقبا می‌رسد. سپس به بهانه‌ی «یک‌دست» شدن، حتی به جان عناصر وفادار به رژیم می‌رسد. در رژیم ولایت مطلقه پهلوی و در دربار پهلوی، هر چه چاکرتر و پست‌تر، بالا رفتن از پله‌های ترقی و رسیدن به «دروازههای تمدن بزرگ» آسان‌تر! در رژیم ولایت مطلقه فقیه و در «بیت رهبری» هر چه ذوب‌شده‌تر و پست‌تر، بالا رفتن از پله‌های ترقی و رسیدن به «اسلام ناب محمدی» و «بهشت» آسان‌تر! به جایی می‌رسد که هر گونه اصلاحی غیر ممکن می‌گردد.
رژیم‌های دیکتاتوری مجبور هستند مردم را از جنس خود کنند. هر چه ابعاد کیفی و کمی این همسان‌سازی بیشتر شود، طول عمر رژیم طولانی‌تر می‌شود. این کار برای رژیم‌هایی غیردموکراتیکی که در موضع سلطه‌گر قرار دارند، بسیار آسان‌تر است. چرا که وژدان عمومی همگانی را راحت‌تر می‌توان سلطه‌سالار کرد. رژیم‌های اسرائیل و امریکا مثال‌های خوبی از این دست هستند. ولی در جوامع استبدادزده‌ی زیر سلطه، مردم مقاومت بیشتری از خود بروز می‌دهند تا همجنس رژیم نشوند. ایران مثال خوبی است.

در حالی که بسیاری از مردم بسیاری از کشورهای جهان نسبت به تجاوزهای اسرائیل به فلسطینی‌ها معترض هستند، برخی ایرانیان به علت نفرت از رژیم ولایت مطلقه به علت تجاوزها به حقوق در قلمروهای سیاسی و اجتماعی و فرهنگی و روانی و اقتصادی، و به علت کمک‌های مادی رژیم به حماس، و به علت فقر گسترده در ایران، و… ، حساسیت‌های لازم را نسبت به تجاوزها به حقوق فلسطینی‌ها نشان نداده‌اند. با این یادآوری که حقوق همه‌مکانی و همه‌زمانی و همه‌کسانی هستند، دفاع از حقوق هر کسی در هر مکان و زمانی، باعث کاهش خشونت‌ها می‌گردد. عکس آن هم درست است، بدین معنی که تجاوزها به حقوق، جو خشونت و خشونت‌گستری را افزایش می‌دهد. با افزایش تجاوزات به حقوق در فلسطین، خطر تجاوزات به مام وطن ایران، بیشتر می‌شود.

در اعتراض به اعدام‌های بعد از انقلاب، تذکر داده شد که تجاوزها به حقوق را از «بدترین‌ها» شروع می‌کنند و به بقیه مردم و به «بهترین‌ها» می‌کشانند. 

با توجه با فجایعی که در میهن خود، و نیز در فلسطین مشاهده می‌کنیم، امروزه بیشتر از زمان گذشته، ضرورت بازنگری در برخی مفاهیم که در سرنوشت ما شهروندان دهکده کوچک دنیا نقش‌آفرین هستند را لمس می‌کنیم. از جمله این مفاهیم کلیدی، حقوق بشر و لائیسیته هستند که سالگرد آن‌ها را پشت سر گذاشتیم. 

دهم دسامبر ۱۹۴۸ – اعلامیهٔ جهانی حقوق بشر  پیمانی است بین‌المللی که در اجلاس عمومی سازمان ملل متحد در تاریخ ۱۰ دسامبر ۱۹۴۸ در پاریس به تصویب رسید.  با توجه به جنایت‌های آلمان نازی در جنگ جهانی دوم،  لزوم اعلامیه‌ای که حقوق را ذاتی همه انسان‌ها می‌خواند، منجر به تدوین و تصویب و انتشار آن اعلامیه شد.

https://www.un.org/en/about-us/universal-declaration-of-human-rights

–

نهم دسامبر ۱۹۰۵ –  قانون لائیسیته به تصویب مجلس شورای فرانسه رسید. در نهم دسامبر ۲۰۰۵ ، اعلامیه جهانی لائیسیته، بر اساس سه اصل بنیادین ارائه شد:

۱-تکیه بر حقوق

۲-تفکیک دولت از نهادهای دینی

۳-نفی تبعیض

https://alisedarat.com/2005/12/09/76/

–

در کشورهایی که خشونت‌های سلطه‌سالاران دین‌مدعی ابعاد بیشتری داشت، لائیسیته به عنوان یک واقعه تاریخی انقلابی رخ داد. ولی در کشورهایی که دین‌سالاران سلطه‌گر، کمتر به حقوق مردم کمتر تجاوز می‌کردند، آن سامانه به مردم امکان اصلاحات در دین ادعایی قدرت‌مدران را داد و آن دین ادعایی، در یک روند دنیوی‌گرایانه، به تدریج دنیوی‌تر شد.

–

این روند، در کشورهای مدعی سکولاریسم، پیوسته تغییرپذیر بوده است. این تغییر‌پذیری، توسط مردم به دولت‌ها تحمیل می‌شود. سرشماری در بریتانیا (کشوری با دین رسمی مسیحیت، و با پادشاهی که رئیس کلیسای عالی هم هست، ادعای سکولاریسم هم دارد!) در  در سال ۲۰۲۱ برای اولین بار نشان داد که پیروان دین مسیحیت در انگلستان و ولز، در اقلیت قرار گرفته‌اند. 

متاسفانه برخی ایرانیان، فقط به علت مخالفت با رژیم ولایت مطلق و این واقعیت که پول‌های هنگفتی را از دارایی‌های هم‌وطنان می‌زند و به فلسطینی‌ها می‌دهد، حمایت‌های لازم از حقوق مردم فلسطین را نمی‌دهند.
دشمنِ دشمنِ من الزاما دوست من نیست!
من الزاما نباید با هر کسی که دشمن من دوستی می‌کند، دشمنی بورزم!
متاسفم که بعضی از ایرانیان، که در این برهه از اسرائیل طرفداری می‌کنند، قدر خود را نمی‌دانند و اهمیت نقش خود را در خلع سلاح اتمی خاورمیانه درک نمی‌کنند.
آیا ایرانیانی که از اسرائیل دفاع می‌کنند از حمله اسرائیل، به هر کشوری، از جمله و به‌خصوص ایران خرسند خواهند شد؟
تبعات طرفداری از اسرائیل و سایر قدرت‌ها و چشم‌پوشی از تجاوزات به حقوق، به طول عمر قدرت‌ها و سلطه‌گرانی که وضعیت امروز جهان را ساخته‌اند خواهد افزود. 
تبعات طرفداری از اصلاح‌طلبان و اصلاح‌طلبی از سال ۱۳۷۶ و به‌خصوص در جنبش «سبز» در ۱۳۸۸، و نیز تبعات طرفداری از پهلوی در این دهه‌های اخیر، به‌خصوص در جنبش ۱۴۰۱  مثال‌های ملموسی هستند که مشخص می‌کند تبعات طرفداری از اسرائیل و سایر قدرت‌ها و سلطه‌سالاران چشم‌پوشی به تجاوزهای آن‌ها به حقوق، چگونه می‌تواند در بحرانی‌تر شدن وضعیت، و حتی خطرهای غیرقابل تصور بیانجامد.

پرداختن به غزه، به معنی فراموش کردن ایران نیست،

حقوق همه‌مکانی هستند!

پرداختن به آپارتاید در گذشته‌ی افریقای جنوبی، به معنی فراموش کردن ایران در این زمان نیست،

حقوق همه‌زمانی هستند!

پرداختن به حقوق سیاهپوستان افریقایی و مسلمان فلسطینی و کلیمیان اسرائیلی، به معنی فراموش کردن حقوق ایرانیان نیست،

حقوق همه‌کسانی هستند، بدون هیچ تبعیضی همه‌کسانی هستند!

…و بدین ترتیب است که همه ما می‌توانیم برای کوتاه‌تر کردن زمان رسیدن به سقوط فیزیکی رژیم ولایت مطلقه، فعال‌تر باشیم.

❊

گرچه در بحث‌های قبلی به این مطالب پرداخته‌ام، ولی در جلسه امروز از زاویه‌ی دیگری به آن می‌پردازم:

۱- در باب حقوق، تمدن بشری پذیرفته که حقوق بشر وجود دارد و دروغ نیست.

اگر منظور این باشد که در غزه و در ایران و… احقاق حقوق بشر رعایت نمی‌شوند، و به حقوق تجاوز می‌شود، با شما موافق هستم. 

۲- در مورد آرزوهایی که می‌توان در مورد ایران و منطقه داشته باشیم، «ای کاش»ها کاملا به‌جا و متاسفانه بسیار فراوان هستند. قلم پرسش‌گرِ انسان‌دوست، از مهر به انسان‌ها (در این مثال کودکان فلسطینی) آکنده است چرا که می‌گوید: «کاش آنچه از جیب من ایرانی می رفت برای تو [کودک فلسطینی] سقف و امنیت می شد» می‌داند که نظام فاسد و خشونت‌گستر حاکم بر ایران، کمترین ارزشی برای جان کودکان ایران قائل نیست، چه برسد به کودکان فلسطینی. 

ولی با اعلام این «ای کاش»ها، ضروری است راهکاری هم اندیشید. در این چاره‌جویی، لازم می‌بینم که از خود شروع کنم و این سوال را مطرح می‌کنم که: «من به سهم خود و به نوبه خود چه کاری می‌توانم انجام دهم؟ هر چقدر هم که آن کار در ظاهر به نظر کوچک بیاید» این دید، انسان پرسش‌گر را کاملا به یک دنیای دیگر می‌برد که زندگی در آن، با وجود تمام فجایع و تجاوزات به حقوق، یک زندگی بسیار لذت بخش است:

چو در دست است رودی خوش، بزن مطرب سرودی خوش—که دست افشان غزل خوانیم و پا کوبان سر اندازیم 

زدن سرودِ خوشِ کمک به انسان‌ها، شور شعف یک زندگی بسیار لذت‌بخش را به انسان ارزانی می‌کند. در این نوع زندگی، برای ساختن سرنوشت‌های خوب و خوب‌تر، هر کسی به سهم خود و به نوبه خود، دست افشان غزل ‌می‌خواند، غزل عشق و بشردوستی، و پا کوبان سر می‌اندازد.