ویدیو

برای کوتاه‌تر کردن زمان رسیدن به سقوط فیزیکی رژیم:
خلاقیت و ابتکار برای یافتن راه حل‌ها در خود، و توسط خود
خلاقیت و ابتکار برای یافتن راه حل‌ها در زمان حال
مخرج مشترک قرار دادن حقوق برای اتحاد و همکاری‌های هرچه وسیع‌تر
تلاش برای هرچه فراگیرتر کردن جنبش خودجوش با هدف استقرار و استمرار و پیشبرد مردمسالاری
تلاش برای هرچه فراگیرتر کردن جنبش خودجوش با مخرج مشترک قرار دادن حقوق برای ابتکار و خلق روشهایی که ترجمان مردمسالاری و دموکراسی هستند
مخرج مشترک قرار دادن حقوق برای هم‌افزایی روش‌های خشونت‌زدا و عوامل کوتاه‌تر کردن زمان رسیدن به سقوط فیزیکی رژیم
مخرج مشترک قرار دادن حقوق برای تشکیل هسته‌های حقوق‌مدار برای همکاری و پرکاری
تکیه بر خشونت‌زدایی در پندار، و در کردار و گفتار
تلاش برای جذب کارمندان لشکری، آغوش باز مردم برای پیوستن قوای سرکوب (انتظامی، نظامی، بسیجی، اطلاعاتی-امنیتی) و نافرمانی آن‌ها از فرماندهان جنایت‌کار در رابطه با سرکوب مردم 
تلاش برای جذب کارمندان کشوری، و آغوش باز مردم برای پیوستن قوای سرکوب سفید مردم، و اعتصابات و نافرمانی آن‌ها از روسای فاسد و رانت‌خوار در رابطه با «حفظ نظام» و گردش چرخ‌های دولت برای ادامه انواع خشونت‌های سیاسی، اقتصادی، روحی-روانی، فرهنگی، رسانه‌ای، اجتماعی و تجاوزهای سفید به حقوق مردم 
احقاق حق اطلاع‌یابی و احقاق حق اطلاع‌رسانی، به طور کلی، و به‌خصوص در رابطه با «سند اساسی دوران گذار برای انتقال حاکمیت به مردم ایران»  https://alisedarat.com/2019/08/17/5108/ 
احقاق حق اطلاع‌یابی و احقاق حق اطلاع‌رسانی، به طور کلی، و به‌خصوص در رابطه با «قانون اساسی پیشنهادی بر اساس حقوق پنج گانه»  https://alisedarat.com/2019/06/23/4991/ 
احقاق حق خودانگیختگی، استقلال و نفی هرگونه رجوع به قدرت‌ها   *پشت به قدرت (قدرت‌های داخلی و خارجی، قدرت‌های دولتی و غیردولتی، قدرت‌های غربی و شرقی) و *روی به ملت (همکاری برای هرچه فراگیرتر کردن جنبش خودجوش و اتحاد حول محور حقوق)

اطلاعیۀ جهانی لائیسیته در قرن بیست و یکم
https://alisedarat.com/2005/12/09/76/
سه اصل بنیادین اعلامیه جهانی لائیسیته:
۱- تکیه بر حقوق، حقوقمداری و به‌خصوص خودانگیختگی
۲- تفکیک دولت از نهادهای دینی
۳- عدم تبعیض، خشونت‌زدایی در عقاید دینی و دنیوی، نفی هرگونه تبعیض منفی و یا تبعیض مثبت
–
حکومت و دولت و شاخه‌های آن:  
در مورد دولت، از شاخه‌های آن یعنی شاخۀ مقننه؛ شاخۀ قضائیه؛ و شاخۀ مجریه نام برده شده است.  واژۀ حکومت به معنای یکی از شاخه‌های دولت، یعنی شاخۀ مجریه، بکار رفته است. گرچه این تعریف جدید نیست و مثلا از «حکومت دکتر مصدق در دولت شاهنشاهی ایران» زیاد یاد شده است، ولی متاسفانه در ایران معاصر، به علت اینکه همیشه قدرت در یک نفر و یا یک گروه متمرکز بوده است،  واژههای  دولت و حکومت به شکلی جابجائی و در معنائی مساوی مصرف شده‌اند.  
رسانه‌های همگانی به مثابه شاخۀ چهارم دولت حقوق‌مدار، پیشنهاد شده است.
پس مراد از دولت، مجموعۀ چهار شاخۀ فوق، و منظور از حکومت فقط شاخۀ مجریه است. 
–
سیاست به معنای تدبیر امور است. با این تعریف حقوقی، همه‌ی مردم در تدبیر امور، مشارکت می‌کنند. 
ولی در دنیای امروز و با باور به اصالت قدرت و در روابط قوا، «سیاست» به معنی چگونگی رسیدن به قدرت (هر چه سریع‌تر و به هر قیمتی با هر وسیله‌ای)، چگونگی ماندن در قدرت (هر چه طولانی‌تر و به هر قیمتی با هر وسیله‌ای)، چگونگی پیشبرد منویات قدرت (هر چه وسیع‌تر و به هر قیمتی با هر وسیله‌ای) است
–
ضمانت اجراییِ این مفاهیم و اسناد ذیل، خودِ ما مردم هستیم.
هر ملت و جامعه‌ای، از مجموعه افراد تشکیل می‌شود. هر فردی (و به تبع آن هر جامعه‌ای و هر ملتی)، می‌تواند پیوسته حقوق‌مدارتر و مردمسالارتر بگردد، و شایسته و بایسته است که در این مهم همیشه کوشا باشد.
هرچه جامعه حقوقمدارتر بشود، هرچه جامعه مردمسالارتر بشود، به همان نسبت مردم در میدان ساختن سرنوشتهای خوب و خوبتر حاضرتر خواهند بود، و باز به همان نسبت ضمانت اجرایی بیشتر میشود.

هیچ کدام از قدرت‌های خارجی، (قدرت‌های دولتی و غیردولتی، قدرت‌های غربی و شرقی) مایل نیستند که در ایران مردمسالاری مستقر و مستمر شود.
برخی از سوالات ارسالی توسط هموطنان گرامی:
چرا قدرت‌ها با قشون‌کشی و حمله نظامی به ایران، به یاری اکثریت ایرانیان ناراضی از رژیم نمی‌آیند تا رژیم آخوندی را براندازند؟
زیرا که چنین گزینه‌ای برایشان ممکن نبوده است! اگر حتی امکان مختصری هم برای موفقیت این گزینه بود، شاید قبل از تجاوز به افغانستان و عراق، به ایران حمله می‌کردند. طرح و نقشه‌ی امکان‌ناپذیر تجزیه ایران به ۵ جمهوری، خیال خامی است که شاید نیم قرن قدمت دارد.
–
چرا قدرت‌ها با روی کار آوردن «آپوزیسیون» مطلوب خود در ایران، به یاری اکثریت ایرانیان ناراضی از رژیم نمی‌آیند تا رژیم آخوندها را براندازند؟
زیرا که چنین گزینه‌ای برایشان ممکن نبوده است. شکست آن‌ها در این گزینه هم، قدیم است و به تمام دوران رژیم ولایت پهلوی می‌رسد.

رسمیت یافتن مقام ریاست جمهوری امریکا در ۲۰ژانویه۲۰۲۵، با مراسم سوگندخوردن، یعنی کمتر از دو ماه، آغاز خواهد شد. پرسش‌های فراوانی در مورد حکمرانی ترامپ در دور دوم ریاست جمهوری مطرح است. آنچه که به ایران و ایرانیان مربوط می‌شود، ذهن بسیاری را مشغول کرده است.
ولی با گشایش افق دید، ابعاد نگرش را بهتر است به ترامپ محدود نکرد. می‌توان پرسش را به بقیه رئیس جمهورهای امریکا، و یا بهتر، به سایر مقامات دولت امریکا افزایش داد.
ولی تکلیف بریتانیا، فرانسه، آلمان، و اتحادیه اروپا، و…، و یا سایر دولت‌های غربی چه می‌شود؟ چرا نپرسیم که تک تک آنها، و یا همه‌ی آنها با ایران و ایرانیان چه خواهند کرد؟
چرا افق دید را گسترده‌تر نگردانیم. تکلیف روسیه و چین و اقمار آن‌ها و سایر قدرت‌ها در این سوی دنیا چه می‌شود؟
چرا افق دید باز هم گسترده‌تر نگردانیم و به منافع ایران و ایرانیان در رابطه با همه‌ی دیگر کشورهای دنیا نیاندیشیم؟
ولی این هم باز، نگرشی با زاویه محدود به «منافع» است. آیا جور دیگری هم می‌توان نگریست؟
 اگر افق دید به منافع محدود شود و ارتباط کشورها به فقط منافع ناچیز گردد، باز هم قدرت را اصیل دانسته‌ایم. بدین ترتیب لاجرم در پیشبرد روابط قوا و «توازن قوا» (بخوانید بی‌توازنی ضعف‌ها!) شرکت جسته‌ایم، و خود را به مشکلی از مشکلات و معضلات جهان امروز مبدل کرده‌ایم. چرا که روابط بین ملت‌ها را، در منافع ایران و ایرانیان در مقابل ضررهای بقیه کشورها و ملت‌ها، تقلیل داده‌ایم. با این دید و در این گونه روابط، رابطه‌ی مادی-مادی تنها راه ارتباطات شناخته شده است. انسان و انسان‌ها و ملت‌ها، در مادیات ناچیز می‌شوند.
ولی می‌توان با احقاقِ حقِ مطلع‌گردانی (احقاقِ حقِ اطلاع‌یابی و احقاقِ حقِ اطلاع‌رسانی) به حقوق اندیشید. می‌توان به حقوقِ جامعه‌ی ملیِ ایران، و حقوق هرجامعه‌ی ملی به‌مثابه عضو جامعه جهانی اندیشید و بدین ترتیب کانون همکاری‌های بین‌المللی را، حقوق قرار داد. با این دید، حقوق بر منافع اولویت پیدا می‌کنند. با این دید و در این گونه روابط، رابطه‌ی حقوقی-مادی راه بهتری برای روابط و ارتباطات شناخته شده است. با این دید و در این گونه روابط، که رابطه‌ی حقوقی-مادی بر روابط مادی-مادی الویت پیدا می‌کند، و با تلاش برای مخرج مشترک قرار دادن حقوق در روابط بین‌المللی، تلاش‌ها برای دست‌آوردهای مادی، هرچه خشونت‌زداتر می‌شوند.

جلسه کاپ۲۹ (COP29)، که در واقع مخفف (29th Conference of the Parties to the United Nations Framework Convention on Climate Change (UNFCCC)) بیست و نهمین کنفرانس طرف‌های کنوانسیون چارچوب سازمان ملل متحد در مورد تغییرات اقلیمی(UNFCCC) است. برخی از رسانه‌گرانِ میدانی، تعداد لابی‌گران و گروههای فشار را بیشتر از تعداد نمایندگان کشورها تخمین زده‌اند!  متاسفانه در نشست‌های کاپ، نقش لابی‌ها و گروههای فشار، بسیار چشمگیر بوده است. امسال باکو آذربایجان به عنوان محل این کنفرانس انتخاب شد. صرف اینکه این کنفرانس در یک کشور با حاکمیت استبدادی که درآمد اصلی آن انرژی‌های فسیلی است، تامل‌برانگیز است. مساله‌ی دیگر اینکه فساد حاکم بر سامانه سلطه‌سالاری، به‌خصوص در رابطه با انرژی‌های فسیلی، ظاهرا در «کاپ۲۹» هم بروز کرد. مدیر عامل کنفرانس امسال کاپ، النور سلطانووف است، که معاون وزیر انرژی اذربایجان است. یک رسانه‌گر تحقیقی که خود را به عنوان یک سرمایه‌گذار انرژی معرفی کرده بود، مخفیانه گفتگوی خصوصی خود را با سلطانووف ضبط و و منتشر کرد. این مدرک حاکی از آن است که طی این جلسه سلطانووف ظاهرا از موقعیت خود سوءاستفاده کرده و مشغول قول و قرارها برای معاملات انرژی است.
“COP” به نشست‌های سالانه کشورهای عضو این کنوانسیون اطلاق می‌شود که در آن نمایندگان کشورها برای بحث و مذاکره در مورد سیاست‌های جهانی تغییرات اقلیمی گرد هم می‌آیند. هدف اصلی این کنفرانس‌ها رسیدگی به تغییرات اقلیمی و اجرای توافقات بین‌المللی مانند توافق پاریس است که به دنبال محدود کردن گرمایش جهانی است. با توجه به فجایع تغییرات اقلیمی، «کاپ» مهمترین موسسه‌ی بین‌امللی است که به این معضل جهانی می‌پردازد. ولی در کنفرانس پارسال هم که در امارات متحده عربی برگزار شد (کاپ۲۸) و آنها برای یکسال میزبانی را به عهده داشتند، این کشور توانست با استفاده از موقعیت خود، حدود ۱۰۰میلیارد دلار قراردادهای انرژی و پتروشیمی امضا کرد.

شهید شدن دکتر فاطمی و دکتر پوراندرجانی و دکتر سودبخش، و بی‌شمار سایرینی که تا پای جان وفای به عهد و استقامت و ایستادگی خود را در حقوق‌مداری و مردم‌سالاری ثابت کردند، شهادت می‌دهد بر پایداری راه آن‌ها، و ناپایداری قدرتِ قدرت‌مداران در تنش و تلاطم در آشفته‌بازار «توازن» قوا!
بعد از پیروزی ترامپ در کاخ نه‌چندان سفید چه خواهد گذشت؟
داستان فلسطین و معلق‌کردن مذاکرات صلح در قطر، نشست سران و مقام‌های ارشد کشور‌های اسلامی و عربی در ریاض پایتخت عربستان سعودی بدون حضور پزشکیان، نفوذ جاسوسان صهیونیست و رژیم ولایت مطلقه در دولتهای یکدیگر، خبر پسر نتانیاهو از کودتای سرویس امنیت داخلی اسرائیل (شین‌بت) و ارتش علیه پدرش و پرونده‌های فساد او خانواده‌اش، و… چه خواهد شد؟
درآمیختن افکار عمومی و محکوم‌کردن جنایت‌های صهیونیست‌ها، علتی به غیر از احقاق حق اطلاع‌یابی و احقاق حق اطلاع‌رسانی توسط شهروندخبرنگاران نداشته است. بدین ترتیب، سقوط آخرین سنگرهای استعمار در آسیای غربی، شتاب‌گیرتر می‌شوند.

بی‌ثباتی‌سازی‌هایی که امریکا در کشور ما و سایر ملت‌های سلطه‌بر اعمال کرده است و می‌کند، همان روش‌های جنگ روانی است که ترامپ و شرکا برای انتخابات در ۲۰۱۶، ۲۰۲۰، و ۲۰۲۴ در کشور خود امریکا هم انجام دادند. در اوج خود، نتیجه‌ی ملموس آن روش‌ها، کودتای انتخاباتی و حمله به کنگره در ۶ژانویه۲۰۲۱ را بروز داد.
در چهار سال گذشته، و به‌ویژه از ۷ اکتبر تا امروز، جو بایدن (که در امریکا بسیاری او را «جنوسید جو» می‌نامنند) چشم بر جنایت‌های اسرائیل بست و سیل اسلحه و پول را به آنجا روانه کرد. با کمبودهای اقتصادی و خدمات اجتماعی در امریکا، و از سوی دیگر با گرانی‌ها و افزایش تورم، بسیاری از فقرا و کم‌درآمدها، به سمت ترامپ متمایل شدند. بدین ترتیب دمکرات‌ها یک شکست تاریخی را تجربه کردند. 

در این گفتگو نیز مخاطب من ابرانیانی و به‌خصوص جوانان ایرانی هستند.
مخاطب من ابرانیانی هستند که به علت پیروزی ترامپ جشن گرفتند!
و همچنین، در صورتی‌که کامالا هریس در انتخابات ۵ نوامبر ۲۰۲۴ برای ریاست جمهوری امریکا پیروز می‌شد، می‌گفتم:
مخاطب من ابرانیانی هستند که به علت پیروزی هریس جشن گرفتند!
سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد–آنچه خود داشت ز بیگانه تمنا می‌کرد!
برای انسان‌ها، برای ما مردم ایران، بیگانه‌ی واقعی قدرت‌ها هستند،چه قدرت‌های داخلی (جنبش سبز ۱۳۸۸) و چه قدرت‌های خارجی (جنبش زن زندگی آزادی ۱۴۰۱) 
باید به یاد خود بیاوریم که چگونه قدرت‌ها در جنبش سبز در سال ۱۳۸۸ (قدرت‌های داخلی) و چگونه قدرت‌ها در جنبش زن زندگی آزادی در سال ۱۴۰۱ ( قدرت‌های خارجی) جنبش را از جوشش انداختند، و زمان رسیدن به سقوط فیزیکی رژیم را طولانی‌تر کردند. همچنین اینکه چگونه ما مردم، راه حل را در خود ندیدیم (بلکه در قدرت‌ها دیدیم) و چگونه ما مردم، راه حل را در زمان خود ندیدیم (بلکه در آینده‌ای که هیچوقت نیامد) دیدیم.
راه حل در خود ما مردم، و در زمان حال است.
راه حل در دیگری و دیگران نیست! راه حل در خود ما مردم است.
راه حل در زمان آینده نیست! راه حل در زمان حال، در همین الان است.

افزایش تورم و گسترگی فقر، دغدغه‌ی بسیاری از مردم است. به مناسبت سال‌گرد اشغال سفارت امریکا در تهران (۱۹۷۹-۱۰-۴) به عنوان مهمترین عامل و اولین قدم در به بی‌راهه بردن انقلاب، و جای‌گزین کردن انقلاب با ضد انقلاب، و همچنین به مناسبت ۵ نوامیر ۲۰۲۴، فردا، که روز انتخابات ریاست جمهوری در امریکا است، مطالبی را در جلسه این دوشنبه مورد بحث قرار می‌دهیم. 
کودتای انتخاباتی که توسط ریگن و شرکا در اکتبر ۱۹۸۰ واقع شد، به نام اکتبر ساپرایز ثبت شد، و ریگن به ریاست جمهوری رسید.
کودتای انتخاباتی مشابه‌ی هم در سال ۱۹۶۸ توسط نیکسون اتفاق افتاد، و نیکسون به ریاست جمهوری رسید.
رفسنجانی در مقام ریاست مجلس: …در آینده خواهند گفت که ما رئیس جمهور امریکا را تعیین کردیم… (نقل به مضمون)
ریگن و شرکا برای جلوگیری از آزاد کردن گروگانها به بنی‌صدر مراجعه کردند ولی چون او نپذیرفت شریک جرم این عمل غیرقانونی بشود، آنها به طراحان و مدیران کودتای خرداد۱۳۶۰ در ایران مراجعه و آزادی آنها را درست تا روز و ساعت تلحیف ریگن برای ریاست جمهوری به تعویق انداختند.
بیشتر بخوانید:    
https://alisedarat.com/2024/10/31/13718/   
اکتبر ساپرایز، از ویتنام تا غزه! و البته باز هم وطن ما!

همانطور که متاسفانه پیش‌بینی در مورد ایجاد وقفه در جنبش زن زندگی آزادی به علت پشت کردن به ملت، و روی کردن به پهلوی درست از آب در آمد، بدون شک  پشت کردن به ملت، و روی کردن به نتانیاهو و هر اجنبی دیگری، زمان رسیدن به سقوط فیزیکی رژیم را طولانی‌تر می‌کند.