در زمستان 59، در گزارشهای روزانه، رئیس جمهوری، اظهارات مناخیم بگین نخست وزیر اسرائیل را در کنست نقل کرده‌است: مناخیم بگین: «…انقلاب ایران، بیشتر از همه، به زیان اسرائیل است. ما نباید بگذاریم مسئولان جدید ایران در هیچ کاری موفق بشوند. باید در درون، ایرانیان را به جان هم بیاندازیم و اگر کافی نشد، از بیرون، برایشان مشکل و حتی جنگ ایجاد کنیم…»
سلسله تولیدات و کارهای این هم‌وطن پرکار ما، بدون شک منابع مهمی در تاریخ‌نگاری حقایق واقعی، و رویدادهای حقیقی تاریخ معاصرایران هستند. گرچه دیوارهای بلند سانسور و خودسانسوری، در اطراف مصدق و مصدقی‌ها، و نیز بنی‌صدر و بنی‌صدری‌ها افراشته شده‌اند، ولی به یمن تلاش و استقامت و پرکاری طرفداران استقلال و آزادی و مردمسالاری، در تولید و انتشار حق‌وندانه واقعیت‌خای تاریخی، شاهد غنای وژدان تاریخی جامعه بوده‌ایم. عطش ایرانیان فرهیخته برای احقاق حق مطلع شدن و حق مطلع کردن، نویدبخش آینده روشنی است برای ایران و ایرانیان، و نیز برای فارسی‌زبانان کشورهای دیگر و سایر مردم منطقه.
عمرها باید که تا یک سنگ خاره ز آفتاب---لعل گردد در بدخشان یا عقیق اندر یمن! قرنها باید که تا از لطف حق پیدا شود---بایزیدی در خراسان یا اویسی در قرن!
فعال‌تر شدن هر فردی برای مشارکت در استقرار و استمرار و پیشبرد مردمسالاری، لاجرم شادی و شعفی را به همراه دارد که حداقل اثری که در پی خواهد آورد، خوش‌وقتی و خوش‌بختی خود آن فرد و آن افراد خواهد بود. ملت‌هایی که در مطالعات بین‌المللی جز خوشحال‌ترین و امیدوارترین و... مردم جهان هستند، افراد خارق‌العاده و برتری از دخترانم در ایران نیستند. آن‌ها فقط تصیمیم گرفتند این گونه زندگی‌های فردی خود را مدیریت می‌کنند، هر کدام به سهم خود و به نوبه خود! هرچه تعداد هموطنان فعال و خوشحال و شاد و امیدوار و... بیشتر، به همان میزان عمر رژیم ولایت مطلقه کوتاه‌تر، و به همان میزان گذار به مردمسالاری، خشونت‌زداتر!
ما مردم، هر یک به سهم خود و به نوبه خود، در ایران و سراسر دنیا، با این ریشه‌یابی‌ها، چگونه باید به نقش خود در این بحران پی ببریم؟ و با عبرت‌آموزی و با کنکاش در خود و در وژدان عمومی خود، چگونه باید برای این بحران‌ها راه حل بیابیم؟… هر یک به سهم خود و به نوبه خود!
این کتاب درس زندگی، درس مقاومت، درس پیروزی و درس امید و شادی برای نسل دیروز و امروز و فرداهای ایران است.
به آن دسته از جامعه سیاسی که در این «انتخابات» با پشت کردن به ملت، باز هم چهره واقعی خود را واضح نشان داد، امیدوار نیستم. حواشی این «انتخابات» نشان داد که بسیاری از آن‌ها،در بهترین وجه، اصلا متوجه نیستند که با نقش خود در پیشبرد شعار «حفظ نظام، اوجب واجبات است»، مستقیم و غیرمستقیم، شریک جرم رژیم در جنایت‌ها و خیانت‌ها و… و تجاوزها به حقوق هستند. ولی امیدوارم آن دسته از ایرانیان، به خصوص در جامعه مدنی، به تجربه «انتخابات» در رژیم ولایت مطلقه، به عنوان یک پند بنگرند، و از آن به عنوان یک درس دیگری دال بر نیاز حیاتی پشت به قدرت و روی به ملت داشتن، و افزونی اعتماد به نفس فردی و اعتماد به نفس ملی، استفاده کنند، تا هرکدام از همه ما، به سهم خود و به نوبه خود، شور و شعف و لذت مشارکت در ساختن سرنوشت‌های خوب و خوب‌تر را ارزانی کنیم.
مطلب واضح و مهمی که به تاکید موکدی محتاج است که این پدافتد، منحصر به دوران «انتخابات» نمی‌شود. عکس‌العمل شدن به قدرت‌ها، و بررسی وژدان احساسی و محدود کردن کاربرد آن به دوران «انتخابات» جفای به خود، و ناچیز کردن ابزاری است که می‌تواند همه‌روزه بکار زندگی فردی انسان‌ها، و بکار زندگی جمعی جامعه بیاید.
