امریکا

متاسفانه برخی ایرانیان، فقط به علت مخالفت با رژیم ولایت مطلق و این واقعیت که پول‌های هنگفتی را از دارایی‌های هم‌وطنان می‌زند و به فلسطینی‌ها می‌دهد، حمایت‌های لازم از حقوق مردم فلسطین را نمی‌دهند.
دشمنِ دشمنِ من الزاما دوست من نیست!
من الزاما نباید با هر کسی که دشمن من دوستی می‌کند، دشمنی بورزم!
متاسفم که بعضی از ایرانیان، که در این برهه از اسرائیل طرفداری می‌کنند، قدر خود را نمی‌دانند و اهمیت نقش خود را در خلع سلاح اتمی خاورمیانه درک نمی‌کنند.
آیا ایرانیانی که از اسرائیل دفاع می‌کنند از حمله اسرائیل، به هر کشوری، از جمله و به‌خصوص ایران خرسند خواهند شد؟
تبعات طرفداری از اسرائیل و سایر قدرت‌ها و چشم‌پوشی از تجاوزات به حقوق، به طول عمر قدرت‌ها و سلطه‌گرانی که وضعیت امروز جهان را ساخته‌اند خواهد افزود. 
تبعات طرفداری از اصلاح‌طلبان و اصلاح‌طلبی از سال ۱۳۷۶ و به‌خصوص در جنبش «سبز» در ۱۳۸۸، و نیز تبعات طرفداری از پهلوی در این دهه‌های اخیر، به‌خصوص در جنبش ۱۴۰۱  مثال‌های ملموسی هستند که مشخص می‌کند تبعات طرفداری از اسرائیل و سایر قدرت‌ها و سلطه‌سالاران چشم‌پوشی به تجاوزهای آن‌ها به حقوق، چگونه می‌تواند در بحرانی‌تر شدن وضعیت، و حتی خطرهای غیرقابل تصور بیانجامد.

پرداختن به غزه، به معنی فراموش کردن ایران نیست،

حقوق همه‌مکانی هستند!

پرداختن به آپارتاید در گذشته‌ی افریقای جنوبی، به معنی فراموش کردن ایران در این زمان نیست،

حقوق همه‌زمانی هستند!

پرداختن به حقوق سیاهپوستان افریقایی و مسلمان فلسطینی و کلیمیان اسرائیلی، به معنی فراموش کردن حقوق ایرانیان نیست،

حقوق همه‌کسانی هستند، بدون هیچ تبعیضی همه‌کسانی هستند!

…و بدین ترتیب است که همه ما می‌توانیم برای کوتاه‌تر کردن زمان رسیدن به سقوط فیزیکی رژیم ولایت مطلقه، فعال‌تر باشیم.

❊

گرچه در بحث‌های قبلی به این مطالب پرداخته‌ام، ولی در جلسه امروز از زاویه‌ی دیگری به آن می‌پردازم:

۱- در باب حقوق، تمدن بشری پذیرفته که حقوق بشر وجود دارد و دروغ نیست.

اگر منظور این باشد که در غزه و در ایران و… احقاق حقوق بشر رعایت نمی‌شوند، و به حقوق تجاوز می‌شود، با شما موافق هستم. 

۲- در مورد آرزوهایی که می‌توان در مورد ایران و منطقه داشته باشیم، «ای کاش»ها کاملا به‌جا و متاسفانه بسیار فراوان هستند. قلم پرسش‌گرِ انسان‌دوست، از مهر به انسان‌ها (در این مثال کودکان فلسطینی) آکنده است چرا که می‌گوید: «کاش آنچه از جیب من ایرانی می رفت برای تو [کودک فلسطینی] سقف و امنیت می شد» می‌داند که نظام فاسد و خشونت‌گستر حاکم بر ایران، کمترین ارزشی برای جان کودکان ایران قائل نیست، چه برسد به کودکان فلسطینی. 

ولی با اعلام این «ای کاش»ها، ضروری است راهکاری هم اندیشید. در این چاره‌جویی، لازم می‌بینم که از خود شروع کنم و این سوال را مطرح می‌کنم که: «من به سهم خود و به نوبه خود چه کاری می‌توانم انجام دهم؟ هر چقدر هم که آن کار در ظاهر به نظر کوچک بیاید» این دید، انسان پرسش‌گر را کاملا به یک دنیای دیگر می‌برد که زندگی در آن، با وجود تمام فجایع و تجاوزات به حقوق، یک زندگی بسیار لذت بخش است:

چو در دست است رودی خوش، بزن مطرب سرودی خوش—که دست افشان غزل خوانیم و پا کوبان سر اندازیم 

زدن سرودِ خوشِ کمک به انسان‌ها، شور شعف یک زندگی بسیار لذت‌بخش را به انسان ارزانی می‌کند. در این نوع زندگی، برای ساختن سرنوشت‌های خوب و خوب‌تر، هر کسی به سهم خود و به نوبه خود، دست افشان غزل ‌می‌خواند، غزل عشق و بشردوستی، و پا کوبان سر می‌اندازد.

جنگ روانی مادر همه جنگ‌ها است، ولی تنها جنگی است که ما مردم در آن توانایی و وسایل دفاع پیروزمندانه را دارا هستیم!

افراد و گروههایی که جنبش را از جوشش می اندازند، همه انها به یک شکلی، روی به قدرت و لاجرم پشت به ملت دارند:
قدرت‌های داخلی=
اصلاح‌طلبی
رفسنجانی
قدرت‌های خارجی=
ایرانیانی که در جنبش ۱۴۰۱ طرف پهلوی را گرفتند و به آن سمت گرایش پیدا کر دند، و حالا، به همان اندیشه، بعضی ایرانیان طرف اسراییل را گرفته‌اند، و بر جنایت‌های ۷۵ ساله‌اش چشم می‌پوشند.
مقاومت! ایستادگی بر حقوق! خشونت‌زدایی!
تو مگو همه به‌جنگند و ز صلح من چه آید تو یکی نه‌ای هزاری! تو چراغ خود برافروز!